herinnering
Door: Annette
Blijf op de hoogte en volg Annette
26 Augustus 2009 | Vietnam, Hanoi
Hoi hoi,
Stel, je bent 22 en je bent voor het eerst in Hanoi. Je hebt net een nachtbus achter de rug en bent met nog 5 andere buitenlanders ergens midden in Hanoi gedropt. Je trekt je fleace trui uit, want in tegenstelling tot de bus heeft Hanoi zeker geen airconditioning in z’n straten. Je pakt je Lonely Planet uit je tas, gelukkig ligt die mooi efficiënt bovenop, en gaat eens even kijken waar je je eigenlijk bevindt. Het is half 5 ’s morgens en hoewel het nog een beetje donker is en de straten vrij leeg doet de lucht al vermoeden dat het binnenkort licht wordt en dat er weer een nieuwe dag op het programma staat.
Je vindt een guesthouse niet te ver van waar je je bevindt die beschreven wordt als betrouwbaar en een beetje rustig. Na zo’n nacht kun je dat wel gebruiken. Je sloft er heen, negeert alle Vietnamezen die zeker weten dat hun hotel of guesthouse goedkoper is, mooier etc. en sloft door, te moe om nu energie aan ze te besteden. Je vindt een kamer, negeert een wegschietende kakkerlak en kijkt even snel om je heen of je ergens gaatjes in de muur vindt waardoor mogelijke Vietnamese ogen zouden kunnen gaan kijken hoe wit je billen nou eigenlijk zijn in de verhouding met de rest. Je zegt even binnensmonds ‘Bedankt mam!’, voor de lakenzak waardoor je niet direct het matras of het laken aan hoeft te raken. Mam snapt tenminste waar low budget toeristen in Azie terecht komen. Je zet de ventilator op z’n hardst. Niet alleen om het niet al te warm te hebben, maar vooral om de geluiden van de snurkende buren en de straat niet te hoeven horen. Je draait je om en bent vertrokken.
Een paar uur later wordt je wakker, vol energie om deze nieuwe plaats te gaan ontdekken. Je loopt naar buiten en schrikt je suf. Hoewel je al 5 maanden in Vietnam woont heb je nog nooit zoveel mensen en motorbikes op zo’n klein stukje gezien. Tjee, dit wordt interessant. Je begint wat te lopen en plots zie je ze…
Een stukje verderop zie je 2 westerse meisjes, allebei op een motorbike. Ze moeten hier wel wonen, wat zouden ze hier doen? De een heeft een net iets te korte korte broek aan met een slobber T-shirt erover heen. Ze heeft haar Vietnamese helm nonchalant aan een van de spiegels van de motorbike gehangen en is in discussie met een Vietnamees. Haar vriendin komt waarschijnlijk van haar werk. Ze draagt een kort en strak jurkje met daaroverheen een parelketting. Ze heeft niet zoals het eerste meisje en wij allemaal slippers aan, maar draagt hele hoge hakken onder dat jurkje. Al maanden verbaas ik mij over de schoenen waar de Vietnamese vrouwen op lopen. Enorm hoge stiletto’s het liefst. Het idee is dan dat je een motorbike met gear hebt, klik naar voren met je linkervoet betekend een versnelling hoger, klik naar beneden met je hak betekend een versnelling naar beneden. Deze stiletto’s worden nonchalant met het puntje van de ellenlange hak op het pedaal voor je hak gezet, wat een coordinatie! Om nog maar niet te spreken van de onmogelijke hoek die je been moet maken om in die positie een versnelling hoger te komen. Fascinerend. Je dacht dat het iets genetisch was, maar nu blijkt een westerse vrouw het ook te kunnen.
Je kijkt nog eens naar die 2 die zich hier vreemd genoeg helemaal thuis lijken te voelen en kijkt nog eens naar het gekkenhuis om ze heen. Zouden ze hier hun hele leven wonen?
En nu, ik ben ondertussen 26 en voor de 4e keer in Hanoi, na een half jaar weg te zijn geweest. Afgelopen zaterdag zat ik bij een vriend achterop de motorbike omdat we allebei inkopen moesten doen die wat afwijken van de normale goederen. Een kledingrekje, aquariumfilter, actieve koolstof gezichtsmasker, slippers en een waterflesopzetrekje. Winkels in Hanoi beperken zich altijd tot 1 of 2 producten en de hele straat doet dan hetzelfde. Zo heb je een etalagepoppen straat, een waterfilterstraat, een kopieerwinkelstraat etc. Tussendoor heb je gewoon random kledingwinkeltjes, etenswaren, cafeetjes en wat je maar kan bedenken door elkaar heen. Omdat iedereen een winkel mag beginnen zonder vergunning of wat dan ook heeft iedereen die aan een straat woont (straat in tegenstelling tot een steegje) dus een winkel waar desnoods oma overdag op moet passen.
Na een dagje cruisen door Hanoi hadden we alles gevonden en gingen we een biertje drinken in het toeristengebied, de oude stad. Terwijl we stopten bij een Bia Hoi klom ik elegant van de motorbike af. Ik droeg slippers, een korte broek en een slobbershirtje en m’n armen waren vol met rare goederen. Ik zette m’n Vietnamese helm af om hem om het spiegeltje heen te hangen en riep ‘Chi ooi, hai bia hoi’ naar een van de bedieningsvrouwtjes. Plots zag ik ze…
Een paar backpackers, net gedropt door een bus, dikke rugzak op hun rug. Een van de meisjes maakte oogcontact met me en ik denk dat ik kon raden wat ze dacht…
Stel, je bent 22 en je bent voor het eerst in Hanoi. Je hebt net een nachtbus achter de rug en bent met nog 5 andere buitenlanders ergens midden in Hanoi gedropt. Je trekt je fleace trui uit, want in tegenstelling tot de bus heeft Hanoi zeker geen airconditioning in z’n straten. Je pakt je Lonely Planet uit je tas, gelukkig ligt die mooi efficiënt bovenop, en gaat eens even kijken waar je je eigenlijk bevindt. Het is half 5 ’s morgens en hoewel het nog een beetje donker is en de straten vrij leeg doet de lucht al vermoeden dat het binnenkort licht wordt en dat er weer een nieuwe dag op het programma staat.
Je vindt een guesthouse niet te ver van waar je je bevindt die beschreven wordt als betrouwbaar en een beetje rustig. Na zo’n nacht kun je dat wel gebruiken. Je sloft er heen, negeert alle Vietnamezen die zeker weten dat hun hotel of guesthouse goedkoper is, mooier etc. en sloft door, te moe om nu energie aan ze te besteden. Je vindt een kamer, negeert een wegschietende kakkerlak en kijkt even snel om je heen of je ergens gaatjes in de muur vindt waardoor mogelijke Vietnamese ogen zouden kunnen gaan kijken hoe wit je billen nou eigenlijk zijn in de verhouding met de rest. Je zegt even binnensmonds ‘Bedankt mam!’, voor de lakenzak waardoor je niet direct het matras of het laken aan hoeft te raken. Mam snapt tenminste waar low budget toeristen in Azie terecht komen. Je zet de ventilator op z’n hardst. Niet alleen om het niet al te warm te hebben, maar vooral om de geluiden van de snurkende buren en de straat niet te hoeven horen. Je draait je om en bent vertrokken.
Een paar uur later wordt je wakker, vol energie om deze nieuwe plaats te gaan ontdekken. Je loopt naar buiten en schrikt je suf. Hoewel je al 5 maanden in Vietnam woont heb je nog nooit zoveel mensen en motorbikes op zo’n klein stukje gezien. Tjee, dit wordt interessant. Je begint wat te lopen en plots zie je ze…
Een stukje verderop zie je 2 westerse meisjes, allebei op een motorbike. Ze moeten hier wel wonen, wat zouden ze hier doen? De een heeft een net iets te korte korte broek aan met een slobber T-shirt erover heen. Ze heeft haar Vietnamese helm nonchalant aan een van de spiegels van de motorbike gehangen en is in discussie met een Vietnamees. Haar vriendin komt waarschijnlijk van haar werk. Ze draagt een kort en strak jurkje met daaroverheen een parelketting. Ze heeft niet zoals het eerste meisje en wij allemaal slippers aan, maar draagt hele hoge hakken onder dat jurkje. Al maanden verbaas ik mij over de schoenen waar de Vietnamese vrouwen op lopen. Enorm hoge stiletto’s het liefst. Het idee is dan dat je een motorbike met gear hebt, klik naar voren met je linkervoet betekend een versnelling hoger, klik naar beneden met je hak betekend een versnelling naar beneden. Deze stiletto’s worden nonchalant met het puntje van de ellenlange hak op het pedaal voor je hak gezet, wat een coordinatie! Om nog maar niet te spreken van de onmogelijke hoek die je been moet maken om in die positie een versnelling hoger te komen. Fascinerend. Je dacht dat het iets genetisch was, maar nu blijkt een westerse vrouw het ook te kunnen.
Je kijkt nog eens naar die 2 die zich hier vreemd genoeg helemaal thuis lijken te voelen en kijkt nog eens naar het gekkenhuis om ze heen. Zouden ze hier hun hele leven wonen?
En nu, ik ben ondertussen 26 en voor de 4e keer in Hanoi, na een half jaar weg te zijn geweest. Afgelopen zaterdag zat ik bij een vriend achterop de motorbike omdat we allebei inkopen moesten doen die wat afwijken van de normale goederen. Een kledingrekje, aquariumfilter, actieve koolstof gezichtsmasker, slippers en een waterflesopzetrekje. Winkels in Hanoi beperken zich altijd tot 1 of 2 producten en de hele straat doet dan hetzelfde. Zo heb je een etalagepoppen straat, een waterfilterstraat, een kopieerwinkelstraat etc. Tussendoor heb je gewoon random kledingwinkeltjes, etenswaren, cafeetjes en wat je maar kan bedenken door elkaar heen. Omdat iedereen een winkel mag beginnen zonder vergunning of wat dan ook heeft iedereen die aan een straat woont (straat in tegenstelling tot een steegje) dus een winkel waar desnoods oma overdag op moet passen.
Na een dagje cruisen door Hanoi hadden we alles gevonden en gingen we een biertje drinken in het toeristengebied, de oude stad. Terwijl we stopten bij een Bia Hoi klom ik elegant van de motorbike af. Ik droeg slippers, een korte broek en een slobbershirtje en m’n armen waren vol met rare goederen. Ik zette m’n Vietnamese helm af om hem om het spiegeltje heen te hangen en riep ‘Chi ooi, hai bia hoi’ naar een van de bedieningsvrouwtjes. Plots zag ik ze…
Een paar backpackers, net gedropt door een bus, dikke rugzak op hun rug. Een van de meisjes maakte oogcontact met me en ik denk dat ik kon raden wat ze dacht…
-
26 Augustus 2009 - 07:28
Jisca:
Wow, nice story :) -
26 Augustus 2009 - 09:50
Tante Siem:
hoi annette net toen ik zo graag door wilde lezen kon ik maar 1 deel van je brief openen. later weer even proberen en bedankt dat we weer met je mee mogen naar vietnam -
26 Augustus 2009 - 18:50
Ulco:
Wat kan jij toch beeldend schrijven! Geweldig hoor. Ik zie het zo voor me. Alleen wat je riep kon ik niet volgen. Mijn Vietnamees is niet meer wat het was.
Mooie tijd daar "Thuis". -
27 Augustus 2009 - 09:10
Ruud:
Hoi Annette,
Als je ooit nog een tabak krijgt van vissen en aanverwante enge ziektes kun je altijd nog boeken gaan schrijven of weblogs bijhouden met je prachtig verbeeldende verhalen.
Zodra ik skype in de lucht heb krijg je een seintje. Kunnen we interessante conversaties over derailleurs hebben enzo........
cu -
27 Augustus 2009 - 10:38
Sjoerd:
Je dingt mee voor de gouden griffel :) -
27 Augustus 2009 - 12:37
Mariska:
Wow! Wat een heerlijk verhaal. Jammer dat het afgelopen is. Wanneer komt het boek "Annette en Vietnam" uit?
xxx Maris. -
28 Augustus 2009 - 13:03
Aart Hutten:
Hallo Annette.
Je schrijft lekker vlot!
Ik ga geen zout op de "slakken" leggen, maar ik wil graag je belevenissen lezen.
Een goede tijd,
Aart -
30 Augustus 2009 - 17:16
Wilma:
Wat een leuk verhaal !
Een goede tijd daar!!
Groetjes
Wilma -
01 September 2009 - 09:19
Rianne:
Hey Annette,
opnieuw een super verhaaltje! Leuk!
Groetjes Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
