Java, Bali en Lombok

In Kuala Lumpur (Maleisie) namen Rianne en ik afscheid, Rianne ging door naar haar stage in Australie terwijl ik het vliegtuig naar Jakarta (Indonesie) pakte. We hadden beiden het gevoel dat we nog wel eens vaker samen avonturen gaan beleven dus al te verdrietig was het gelukkig niet.
In Jakarta ben ik opzoek gegaan naar het centrum van het oude Batavia waar nog wat loodsen, een stadshuis en een oude wachttoren getuigen van de VOC tijd. Een geschiedenis museum bracht me op een levendige manier bij hoe wij Nederlanders hier huis hebben gehouden. Niet te geloven dat ze na die 300 jaar oorlog nog steeds aardig tegen ons zijn. Maar als je zegt dat je uit ‘Blanda’ komt, heeft iedereen wel een neef in Amsterdam en de meeste mensen weten ‘hoe gaat het?’ te produceren.
Van het commerciele centrum door naar de ziel van Java, Jogyakarta ofwel Jogya. Natuurlijk moest ik weer zo nodig een fietstochtje maken. Ik had bedacht dat ik de Merapi (een actieve vulkaan) op ging fietsen. Maar 25 km, een uurtje fietsen zou je zeggen. Maarja, vulkanen fietsen betekend hoogtemeters maken. Gecombineerd met een lekker tropisch zonnetje kwam ik 4 uur later helemaal stuk aan op het hoogst mogelijke stuk in de veilige zone. Terug ben ik via allemaal plattelandsweggetjes gegaan. Het is altijd weer leuk een beetje te ouhoeren met de mensen op het platte land, een verademing na een tijdje in een stad geweest te zijn. Vlak bij Jogya ligt ook Borobudur, een boedhistische tempel uit de 9e eeuw die zich prima kan meten met Ankor Wat en zeker de moeite waard was.
Na een enorm grappig gesprek met een bankroet gegane batik kunstenaar buste ik door naar Bromo, alweer een actieve vulkaan. Om 3 uur ’s nachts gingen we met z’n 4en opweg om de zonsopgang te bekijken vanaf de top van de vulkaan. Dankzij het regenzeizoen zagen we echter niet echt veel en de wind maakte het op de 2329 meter hoge top flink koud. We besloten een rondje op de krater te lopen en na verloop van tijd werd het licht. In het licht zagen we dat mensen beneden hun initialen achtergelaten hadden, waarop ik en mijn Canadese hobbitkameraadje Tom besloten om een weg naar de krater te zoeken en daar te ontbijten. Het was even zweten, maar er ligt nu ook een mooie A in de krater :).
Vanaf Bromo ging ik door naar de Gili eilandjes, ten Noordwesten van Lombok. Niet alleen zijn de eilandjes supermooi, onder water is het ook nog eens mooi duiken. Ik heb echte ‘hey-dude-wil-je-ook-een-hapje-inktvissenei’ schildpadden gezien en een 1.5 meter lange ‘het-is-dat-ik-al-een-visje-op-heb-maar-je-kuiten-zien-er-lekker-uit’ rifhaai. Er mogen geen motorbikes op de eilandjes, dus zijn er allemaal paardjes die mensen in karretjes vervoeren.
Toen ik probeerde te betalen voor het duiken ging het niet, ik had niet genoeg cash mee genomen, de pinautomaat pakte mijn kaart niet en door het slechte weer deed de telefoonlijk net ook niet waardoor m’n creditcard niet werkte. Ik zou de volgende dag met de speedboot terug naar Bali (er was 1 week terug een veerpond gezonken tussen Suwalesi en Kalimantan en op de heenweg was ik al een beetje onzeker over de 5 uur durende veerpond die niet echt een zeewaardige indruk maakte en behoorlijk zwabberde, 2 weken geleden was een van de 4 (nu 3) speedboten gezonken, iedereen had het overleefd maar alle spullen lagen op de bodem. Een speedboot duurt maar 40 minuten ipv 5 uur veerpond, dus had ik bedacht dat de speedboot misschien handiger was). Anyway, de manager van het duikgebeuren zei dat hij wel mensen kende op Bali die hij vertrouwde. Ik kreeg een telefoonnummer en een naam mee en hij wenste me veel succes. Bijna was ik weggelopen, maar ik vroeg hem toch nog waarom hij me vertrouwde. Hij keek me aan alsof ik de domste vraag ooit had gesteld en zei: ‘Anders zou je de rest van je leven met slecht karma rondlopen, dat wil je toch niet?’. Tja, daar kon ik natuurlijk niks tegenin brengen. Door naar Sanur dan maar waar Nour woonde, de vrouw die ik dan maar wat geld moetst geven. Toevallig gaat daarvandaan een veerpond naar Nusa Lembongan, een eilandje waar de duikmanager superenthousiast over vertelde.
Lembongan bleek bij stip het mooiste tropische eilandje wat ik ooit gezien heb (niet te verwarren met het mooiste eilandje, wat natuurlijk en onbetwist Simonszand is ;)). Daar heb ik heerlijk gesnorkeld, heel mooi koraal heb je daar. Ik heb een ‘nest’ clownsvisjes gezien, met pa en ma van zo’n 8 cm die actief probeerden die enthousiaste grote blonde snorkelaar weg te jagen. Ook had ik wel een uur contact met 2 inktvissen. Eerst bleven ze rondjes om me heen zwemmen, op zo’n 5 meter, vervolgens ging ik achter ze aan, ze keken steeds om en gingen ze weer rondjes om me heen doen. Vervolgens begon het vrouwtje eitjes te leggen terwijl het mannetje haar beschermde door vlak boven haar te hangen en van kleur te veranderen. Waarschijnlijk hadden ze bedacht dat als ik een inktvisseneter was ik dat ondertussen al gedaan zou hebben. Op het eiland zelf is het grootste gedeelte van de bewoners bezig met het kweken van zeewier op de velden tussen kust en koraal. Erg leuk ook om met hun praatjes te maken en interesant om me eens in de zeewierbuisness te verdiepen. Zeker een aanrader dit eilandje. Er is een manta-duikpunt vanwaar je 95% kans hebt om met manta’s te duiken... als de stroming tenminste niet te sterk is zoals toen ik er was :(. Supermooi wit strand ook!
Door naar Kuta, het Salao van Australie. Een uurtje nadat ik gesetteld was stond ik al op de surfplank en dat bleek zo leuk dat ik er moeilijk weer van af te bewegen was. Zo’n vet gevoel om lekker door de branding te scheuren. Ik had het vrij snel door en mocht zelfs ipv m’n beginnersplank een lichter plankje proberen. Joehoe. Ik had nog een vaag plan om een tempel te bezoeken, maar toen ik de kerel tegen kwam die me had leren surfen en die zei dat de golven nu perfect voor me waren was het cultureel verantwoorde plan erg snel aan de kant gezet. Voor iedereen die in Kuta Bali wil leren surfen, niet naar een van de surfscholen gaan. Gewoon het strand oplopen en de meest gespierde, leuk uitziende prive surfleraar uitzoeken die er rond loopt, veel verstandiger ;).
Momenteel ben ik al weer in Hanoi-huis, morgen ga ik naar Oostwold-huis en een week later naar Wageningen-huis... het is weer veel te snel gegaan zoals gewoonlijk maar ik kijk er naar uit om jullie weer te zien (en weer lekker aan het werk te gaan :(.
Ajuus!