Als tot tien tellen niet meer genoeg is

Een van de belangrijkste dingen die je leert als je een tijdje in Vietnam woont, is geduld hebben en houden. Zodra je je geduld verliest bereik je namelijk nooit wat je wilt en je verliest meteen alle respect, waardoor je in de toekomst ook geen dingen meer voor elkaar gaat krijgen. Ik weet dit, ik doe dit al jaren en ik kan echt enorm veel hebben, maar soms…

Het woordje ‘ja’ bijvoorbeeld, heeft in dit land veel betekenissen. Het kan ‘ja’ betekenen, het kan ‘nee’ betekenen, het kan ‘goedemorgen’ betekenen en ga zo maar door. Meestal betekent het: ‘ik heb waargenomen dat er door jou tegen mij gesproken is’. Als je dus ergens achter wilt komen is het zinloos om een vraag te stellen waarop met ja of nee geantwoord kan worden. Het is de kunst om de vraag zo te stellen dat het een open vraag wordt die makkelijk beantwoord kan worden. Meestal wordt die open vraag dan beantwoord met ‘ja (ik heb waargenomen dat er door jou tegen mij gesproken is)’, vervolgd door een minuut pauze (ik ben in mijn hoofd aan het bedenken hoe ik dit in het engels ga beantwoorden), gevolgd soms door een stilte (ik ben er in mijn hoofd niet uitgekomen dus ik geef het op) of een antwoord (wat niet persee de waarheid is, maar het antwoord waarvan de persoon in kwestie denkt dat het je het gelukigst maakt).
Zucht.
Dit soort geneuzel kan ik meestal aan door van binnen minder dan tot tien te moeten tellen. Meestal is het 1, 2, 3, 4, glimlach, oh, so you mean…. enz. enz. enz.

Die glimlach, die doet het hem. Het is niet alleen een kwestie van geduld bewaren in dit land, het is ook een kwestie van glimlachen. Als je heeeeel boos bent trek je je mondhoeken omhoog en glimlach je. Natuurlijk kunnen mensen aan je zien dat je van binnen aan het ontploffen bent, maar dat je je mondhoeken omhoog houdt en moedig door gaat met niet ontploffen is genoeg om respect te bewaren. Het levert vaak extra respect op zelfs.

Bijvoorbeeld (leef je eens in), het is vrijdagmiddag, je hebt afgelopen week elke dag van 8 tot half 8 hard gewerkt en je bent moe, hondsmoe. Vandaag is het werk gelukkig om 5 uur klaar en je moet nog even de vissen voeren voor je naar huis kan. Aangekomen bij de vissen, zie je dat je luchtsteentjes zijn verdwenen, ALWEER. Verderop zie je dat het andere departement waar je deze vistanks mee deelt nieuwe vissen hebben en blijkbaar a la minuut luchtsteentjes nodig hadden want de tanks waren vanmiddag nog helemaal leeg. Chronologisch mijn reacties:

Reactie 1: de boom in met die vissen, ze ademen maar eens een weekendje waterstof of stikstof. Ik ga naar huis, het is mooi geweest, ik heb hier absoluut geen zin in.
Reactie 2: zucht, ok, ik ga dit oplossen.
Reactie 3: HOE KUNNEN ZE NOU POTVERDIKKIE ALWEER MIJN LUCHTSTEENTJES WEGGENOMEN HEBBEN!!!
Reactie 4: 1, 2, 3, 4, ……. (nee, die red ik niet binnen de 10)…..20.
Reactie 5: (overleg met mezelf) Ok, even rustig nadenken nu, ik kan mijn luchtsteentjes terugpakken, maar dan blijft dit zo door gaan, bovendien ben ik dan even fout als zij want ik heb geen bewijs dat het mijn luchtsteentjes zijn. Principieel neem ik niet andermans luchtsteentjes zelfs niet als ik denk dat ze van mij zijn, omdat hun vissen ook moeten ademhalen en deze vissen onschuldig zijn maar er wel het meest last van zouden krijgen als ze straks zonder luchtsteentje zitten.
Reactie 6: ik en mezelf zijn eruit, we gaan door overleggen zorgen dat er luchtsteentjes in mijn vistanks komen, al zit ik hier rond middernacht nog.
Reactie 7: Ah, ik zie de vissenjongen die engels spreekt, die is de Sjaak. Glimlachen nu…

Al glimlachend loop ik op hem af. De adrenaline stroomt nog door mijn aders, maar ik kan me inhouden en ontplof niet. ‘Weet je waar mijn luchtsteentjes zijn?’ ‘Wat jij bedoelen’ (1, 2, 3, .. zucht). ‘Jij begrijpen wat is een luchtsteentje, jij kunnen uitleggen voor mij?’ ‘Ja’ maar er gebeurd niks (1, 2, 3, 4, 5, ….).
‘Kom met me mee’. Ik duw hem naar mijn tanks en laat het zien. Hij begrijpt er niks van (dit is inderdaad een goed moment om oostindish geen engels te kunnen begrijpen, dat zou ik in zijn geval misschien ook geprobeerd hebben), maar aan zijn onzekere glimlach kan ik zien dat hij beseft dat er zeer binnenkort problemen komen.

Reactie 8: Dit gaat niet werken. Ik ga hun baas nu bellen.

Ik bel naar hun baas en leg het uit. Ik hoor haar denken
‘1, 2, 3, 4, 5, 6, (zucht), (mondhoeken omhoog, want een glimlach hoor je door de telefoon) ok, waarom val je me hier mee lastig, je belt me toch niet alweer over die luchtsteentjes’.
‘1, 2, 3, 4, (zucht, mondhoeken omhoog), Ja, ik heb al zovaak gezegd dat mijn vissen ook zuurstof ademen en het is bijna weekend dus dan is er niemand, die luchtsteentjes moeten vanavond terug’.
‘1, 2, (en met een stem die duidelijk maakt dat ze zich overgeeft om hier tijd in te stoppen en dat dat komt omdat ze respect heeft voor mijn doorzettingsvermogen, onder de indruk is dat ik niet ontploft ben en beseft dat ik niet eerder ophoudt voor mijn vissen luchtsteentjes hebben) ok, stuur je assistente maar naar mijn kamertje, dan lopen we samen naar de mannen en lossen het op’
Ik weet door ervaring dat die luchtsteentjes hiermee nog zeker niet in mijn vistanks hangen, maar het is een beginnetje...

Natuurlijk weet ik waar het aan ligt. Ik ben zo giga druk met mijn experiment dat ik geen tijd heb om een paar keer per week even met de mannen te volleyballen. Dat doen ze elke dag en zijn ze heel gepassioneerd over. Als ik af en toe mee doe schiet het respect voor me omhoog en helpen ze me aan alle kanten. Maar… ZUCHT… ik heb bakken werk te verrichten, als ik mee ga doen zit ik vervolgens tot 10 uur ’s nachts in het lab, meer dan een vriendelijk glimlachje of 10 minuutjes ouhoeren zit er gewoon niet in. Deze tien minuutjes zorgen ervoor dat ik gedoogd wordt en af en toe een schroevendraaier kan lenen, maar tijd om meer krediet op te bouwen heb ik gewoon niet.

Yes, zo gaat dat dus. Maar als ik dan een keer van een collega een complimentje krijg dat ik niet, net zo als Vietnamezen, naar huis ga en wat data bedenk als ik te druk ben of het allemaal tegenzit, maar gewoon doorwerk en daarom een goede wetenschapper ben. Tja. Dat doet dan toch een gemeende glimlach op mijn gezicht belanden. Ik doe m’n best.

Fijne jaarwisseling en een geduldig 2011!

Annette