weekendjes weg

Hi guys,

Terwijl ik weer eens niet in het lab kan werken omdat er vandaag geen elektriciteit is denk ik nog eens terug aan afgelopen weekenden. Want een ding is zeker, (Noord-)Vietnam is prachtig!

Een van de letterlijke hoogtepunten was de beklimming van Fansipan, de hoogste berg van Indochina. Met zijn 3143 meter toch een behoorlijk klimmetje. Met fitte Europese benen is de beklimming in een dag te behappen, maar aangezien we Vietnamese kameraden mee hadden genomen werd de beklimming een op een slentertempo uitgevoerd en overnachten we in de ‘berghut’ op 2900 meter hoogte. Praktisch gezien, zodra we bij de berghut kwamen dropten we onze spullen en vertelden de gids en onze vrienden dat we nog even een stukje gingen lopen. Yes, in 45 minuten stonden we op de top, en wat voor een top. Prachtig mooi uitzicht, boven de woken. De volgende ochtend gingen we natuurlijk nog een keer met de Vietnamezen. Dat had ik voor geen goud willen missen. Voor hen is de hoogste berg van hun land een fysieke veldslag en een enorme prestatie. Een van de vrouwen was van midden Vietnam overgevlogen om dit mee te maken. En ja, terwijl ik vol interesse toe keek wat er zou gaan gebeuren, Vietnamezen blijven me verbazen, kwamen er ineens allemaal Vietnameze vlaggen en t-shirts uit de jaszakken en onder luid geschreeuw ‘HO CHI MINH’ sprongen ze op de hoogste steen, schreeuwend en juichend. En dat terwijl wij als Frans/Nederlands/Nieuw Zeelandse delegatie de avond ervoor met een schittering in onze ogen (dat nog net wel), niet verder kwamen dan een ‘bergheil’ en even handje schudden. Stelletje saaie, emotieloze sprinkhanen zijn we. Maargoed, ik heb nog nooit de Vaalserberg beklommen, wie weet…

Daarnaast stonden er nog wat fietstochtjes op het programma. Tam Dao, een nationaal park waarvan ik had verwacht dat het dorp waar we zouden overnachten in een dal lag en niet op 930 meter hoogte (interessante verassing). 10 kilometer 10% stijgen, geen horizontale vlakken meer om op uit te rusten. Gelukkig hou ik wel van een uitdaging ;). Ba Vi, een ander nationaal park wat bekend staat om z’n melkproductie, zowel van koeien als geiten, werd ook op de fiets bereikt. Lekker door de rijstvelden trappen. Nog even speciaal voor Jaap en andere koeifanaten wat foto’s van de melkstal (inclusief waakhond) gemaakt (zie bijlage).

Samen met een Nederlandse vriendin had ik al een tijdje terug bedacht dat het een goed idee was om mee te doen met een jungle adventure race (Madagui trophy). Practisch gezien werd ik op een zekere ochtend om 3 uur ’s nachts door mijn wekker gewekt, besefte me dat ik me dicht bij Dalat bevond (de highlands in midden/zuid Vietnam), en dat het fietsbroekje naast mijn bed er niet voor niets lag. Met hoofdlamp op begon onze race met een fietstochtje door de jungle, gevolgd door een run. Steil om hoog, steil naar beneden, over spekgladden stenen in een riviertje (‘we just took a picture of a scorpion, so funny’ aldus een van onze mede strijders) en probeer dan nog maar eens in het donker de lintjes te volgen. Prachtige zonsopgang terwijl we net op een topje stonden en even later beneden bij een meertje de douwflarden nog boven het water hingen. Maargoed, er moest geracet worden. Terug naar de fietsen en verder ging het. Het eerste deel van de etappe was over een paadje. En zo ongeveer alleen maar omhoog. Het tweede deel was hobbelig en naar beneden en duidelijk pas een paar dagen geleden uitgehakt uit de jungle. Fiets was geen vervoersmiddel meer, maar extra hindernis (over een boom heen, onder een boom door, vast achter een liaan, door een beekje heen, over stenen heen). YES, FANTASTISCH!!!! De laatste etappe was door een snelstromende rivier. Zwemvest aan en met het water mee. Wiehoo. Moe maar voldaan waren we 9 uur later bij de finish…

Nougoed, genoeg opgeschept over het vervelende, zware leven van een expat :). Duimduimduim voor nog een paar electriciteitsdagen en dan zit m’n werk erop.

Chao,
Annette