einde in zicht

YES, het einde is in zicht. Mijn vliegtuig zal als het goed is 26 maart landen in Nederland. Eindelijk heb ik tijd om het nieuwe dak te bekijken, de nieuwe vriend, het nieuwe huis, de nieuwe stal, het nieuwe paard, de nieuwe hond en niet te vergeten jullie allemaal!! Gezellig!! (een klein dingetje tussen haakjes hier, ik kijk uit naar gezellige etentjes maar alsjeblieft, geen rijst de eerste maand… :)) (een tweede dingetje tussen haakjes, hebben er nog mensen pepernoten bewaard?, dan schuif ik jullie even naar voren in de bijpraat-agenda :)). Ooh, wat heb ik een zin in kaas, toetjes, havermout, stroopwafels, speculaasjes, sneeuwklokjes, supermarkten, cv, woensdag-wijn/vrouwenfilmavondjes en verstaanbaar gebabbel om me heen. Gek hoe je dat soort dingen altijd weer mist.

Maargoed, natuurlijk ga ik Vietnam met zijn rare Vietnamezen ook heel erg missen. Er zijn altijd verbeterpuntjes en ik dacht bij mezelf, zou het niet aardig zijn om meteen wat oplossingen aan te dragen…

Wat ik me bijvoorbeeld altijd heb afgevraagd, is waarom Vietnamezen het niet voor elkaar krijgen om traptreden even groot te maken. Altijd als je op een trap loopt is er altijd wel minstens één trede waarbij je stap significant groter of kleiner uitkomt dan bij de rest. Meestal is het de een na onderste, ik stel me dan voor dat ze bovenaan beginnen met het maken van de trap met een bepaalde maat en dan ergens een buffertrede hebben die groter of kleiner is zodat ze niet van te voren hoeven te gaan rekenen. Maar zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Mijn oplossing: je begint met met een meetlint de totale te overbruggen afstand te meten, bijvoorbeeld 4.974 meter. Dat deel je door een getal, wat je vast op Wikipedia kan vinden voor een gemiddelde traptrede, bijvoorbeeld 20 cm. Grote kans dat je op een niet heel getal uitkomt, bijvoorbeeld 24,87 traptredes. Kies dan een heel getal er vlak bij, bijvoorbeeld 25 traptredes. Als je de totale afstand (497.4 cm) deelt door 25 traptredes kom je uit op een tredegrootte van 19.896 cm. Ik denk dat je daar zelfs wel 19.90 cm van kan maken. Als je nu gewoon elke trede 19.90 cm groot maakt, probleem opgelost. Of mis ik iets…?

En beste Vietnameze kledingontwerpers, als jullie een mooie, stoere Engelse tekst op jullie kleding laten drukken, (goed idee! Verkoopt goed overal ter wereld!) haal die tekst eerst even door de spellingcontrole. Het kost je misschien een kwartiertje, maar het zorgt wel voor een degelijk eindresultaat. Bovendien is het niet alleen voor je eigen imago, maar ook uit educatief oogpunt beter om correct Engels op je kleding te zetten. En we willen allemaal de wereld een beetje beter maken, toch?
En beste Vietnameze kledingkopers, jullie hebben toch allemaal een iphone tegenwoordig, als je een kledingstuk koopt en je hebt eigenlijk geen idee wat de Engelse tekst erop betekend, check het dan even. Zo loopt er bij ‘Oregano’s’, een Italiaans restaurantje, een lief, schattig en ietwat bangig meisje rond met de tekst op haar T-shirt: ‘Forgive your enemies, but never forget their names’. En ik denk niet dat dit een imagostunt is.

En lieve Vietnamezen, ik weet dat het te veel gevraagd zou zijn om niet te bellen of sms’en tijdens het motorbike rijden, maar stop dan in ieder geval je mobiele unit in je linker broekzak, zodat je niet ineens het gas los hoeft te laten als je opgebeld of opgesmst wordt. Ik denk echt dat hiermee een hoop ellende voorkomen kan worden, want aan afstand houden gaat niet, dat begrijp ik ook wel. Ik bedoel, we wonen hier met 84 miljoen mensen, afstand houden zou dom zijn, dan past het niet meer.

Nu het wat kouder is (soms 9 graden Celsius buiten èn binnen), is wodka de enige manier om warm te blijven, dat begrijp ik ook wel. Op koude dagen komen er tijdens de lunch (we eten altijd buiten en als het een beetje waait, brrrr) gewoon wat flessen wodka op tafel. Voor de mensen die ver moeten rijden is de woon-werk motorbikerit niet echt een pleziertje (brrrrrrr), dus hebben sommigen een flesje wodka in hun jas, gewoon, voor noodbibbergevallen. We hebben nu ook een autorijder en hij heeft het beter. Tijdens het autorijden is het namelijk veel makkelijker om de dop van je wodkafles af te draaien, een slok te nemen, en hem weer dicht te doen. Tja mensen, wat moet ik daar nou op zeggen. Ik begrijp best, een extra donsjas of handschoenen gaat niet meer want we lopen allemaal al als zwangere jeti’s rond, maar toch denk ik dat het misschien verstandiger is om de wodka te bewaren tot jullie thuis zijn. Echt…

Ach, en wat ga ik het meest missen? Op deze rare wezentjes, mijn vrienden, weekendavontuurmaatjes en andere vertebraten na denk ik toch mijn motorbike, mijn trouwe gammele avonturenbakkie. Pap en mam, niet vreemd opkijken als de aankomsthal leeg blijft, maar jullie een paar weken later een bekend getoeter van een zekere rammelende Honda Wave op straat horen;).

Groet,
Annette

Bijgevoegd wat random foto's van situaties die ik niet had willen missen!