Atlantisch Canada, een eerste impressie.

Ik hoor het mijn collega nog zeggen. ‘It is too cold to bike’ Onzin natuurlijk, kouder dan -5 is het niet. ‘My forehead hurts when I go cycling now.’ ‘Oplossing = muts’ denk ik bij mezelf. Soms vallen de Canadezen me wat tegen, ik had verwacht dat ze wat koubestendiger zouden zijn. Ik begrijp best dat wij Nederlanders wat extreem zijn wat fietsen betreft, maar een beetje kou moeten ze toch tegenkunnen zou je denken. Ook kijken ze verbaasd op als ik ga hardlopen terwijl er sneeuw ligt. Maargoed, als ik de eerste kortebroeken tegenkom terwijl het +2 graden is voldoen ze volledig aan mijn verwachtingen. Brrrr.

De eerste twee maanden in Canada zitten er alweer op. Ik ben begonnen in de sneeuw, maar inmiddels zijn de eerste krokussen doorgebroken en beginnen de vogels met elkaar te twitteren. Ik woon op Prince Edward Island (PEI) in Atlantisch Canada, en het is hier ongeveer net zo romantisch countrystyle als je zou verwachten. Overal bomen met houten huizen, uitgestrekte velden en kust. Huizen hebben geruite kussentjes en schilderijen met schelpen. Ons eiland, de kleinste provincie van Canada, is plat. Althans, dat zeggen ze, maar ga er maar eens fietsen... Niks plat. Soms wijs ik naar de zee en zeg ik ‘that’s flat, PEI is not flat.’ PEI bestaat uit rood zand, een soort zandsteen. We zijn door een 13 km lange ijsbreker-brug verbonden met het vaste land, gelukkig maar, want ik moet vaak voor mijn werk naar de grens met Amerika, en dat is nu al 4 uur rijden.

Even een intermezzo, de vier Oost Canadese provincies Nova Scotia (NS), New Brunswick (NB), PEI en Newfoundland & Labrador (NL) worden Atlantisch Canada genoemd. Ze omringen de Atlantische Oceaan vanaf Maine (Amerika) tot Groenland. Qubec heeft ook een stuk Atlantische kust, maar de Fransen horen er niet bij. Dan hebben we ook nog de Maritimes, dit bestaat uit NS, NB en PEI en dat komt omdat NL lang onafhankelijk van Canada is geweest.

In Charlottetown, de hoofdstad van PEI, doen mensen pas sinds een paar jaar hun huis op slot. Dat was eerder niet nodig, maar door de hoge werkeloosheid is er een drugsprobleem ontstaan in de jongerenpopulatie, en om aan geld te komen wordt er soms ingebroken. Je merkt er niet veel van, de krant staat vol met ijshockey, oude vrouwen die uitglijden in de supermarkt en kinderen die op ijsschotsen spelen die vervolgens afbreken zodat de brandweer de achtervolging in moet zetten. Ik was laatst een keer in Halifax, de grote stad van Atlantic Canada in Nova Scotia, en keek vanuit mijn autoraampje schuin omhoog naar de gebouwen. Een vriendin van me zei ‘I wonder if all those buildings are full of people.’ Ik moest lachen, want ik dacht hetzelfde. Misschien toch af en toe een weekendje New York doen om een beetje op peil te blijven...

Tim Horton, een soort MacDonalds, is de plek waar iedereen heen gaat om een kop koffie/thee en een donut te halen. Omdat de auto’s hier automaten zijn heb je maar 1 hand en 1 voet nodig om ze te besturen en kun je dus prima eten en drinken onder het rijden. Ik wil niet de indruk wekken dat het me lukt om een theekop in mijn rechter hand te houden en ondertussen mezelf een donut te voeren met m’n linkervoet, maar het zou theoretisch gezien kunnen. Bovendien zijn de snelwegen zo leeg dat je daar wat mij betreft 10 jarigen achter het stuur zou kunnen zetten, mits ze qua lente boven het stuur uitkomen en tegelijk met hun voeten bij het gaspedaal. Ik heb het dan over snelwegen buiten PEI, want die hebben 4 banen met een stuk land tussen beide richtingen. Op PEI hebben we alleen 2 baans snelwegen, en dat zijn dan tevens de wegen waar je op fietst, je hond uitlaat, met je kano naar het water wandeld, trekkers begroet en af en toe stilstaat voor een stoplicht. Ik heb 2 weken op een huis gepast aan de trans-Canada-highway # 1 en ik vermoed, zonder degelijke statistische analyse, dat de hoofdstraat door Midwolde, Lettelbert en Oostwold drukker is. Waar ik me trouwens ook over verwonder is de snelheid op de snelwegen, je mag er 110. Buiten PEI, op de 4 baans wegen, zou je makkelijk 180 kunnen, het is stukken veiliger dan bv Duitsland, en afstanden zijn enorm, 100 km naar de volgende stad. Je hebt er wel elanden (deze zijn op PEI uitgestorven, dus in het donker rijden is daar veiliger), maar ik denk dat het niet uit maakt of je met 110 of 180 km per uur tegen een eland aanrijdt. Dus lijkt het me het beste je time-at-risk te verkorten.

Ik ben gek op Sally, de kat van Colleen, de vrouw waar ik bij in huis woon. Waarom? De andere beesten die ik ken zijn Colleens andere kat Orca, haar hond Odis, de hond waarop ik paste aan highway #1, Olive, en de hond van een klimvriend, Oscar. Juist ja. En dat is nog niet alles, ik werk in een project samen met Matt, 2 Mikes en een Mark. ARGH!

De preutsheidsregels van de vrouwen hier heb ik nog niet helemaal onder de knie. Omkleden in de kleedkamer van een gymzaal gebeurt onder een handdoek, douchkabines zijn allemaal gescheiden van elkaar, maar er is een gemeenschappelijke sauna waar vrouwen naast elkaar zitten te zweten terwijl ze hun benen aan het scheren zijn. Ik weet nog niet goed wat ik daarvan moet denken.

PEI is alles wat ik ervan verwachtte. Iedereen kent iedereen, en idereen is familie van elkaar. Als je je voorsteld is de eerste vraag of je van het eiland komt. Zoniet, dan krijg je een gigantisch grote stempel op je voorhoofd ‘CFE’ (come from elsewhere). Maar mensen blijven vriendelijk, zo zijn ze nou eenmaal. Ik denk niet dat een Canadees het in zich heeft om niet vriendelijk te zijn. Ik wordt daar vooral in de supermarkt wel eens een beetje gek van. In de rij voor de kassa wordt namelijk altijd even geupdate tussen de kassavrouw en de klant. De man, kinderen, afvoer van het huis van de buren. Pas als alles behandeld is kunnen we weer verder. Jammer als er 4 wachtenden voor u zijn. Voorbeeldgesprek tussen mij en zo’n vrouw: ‘How are you, dear?’ Mijn respons: ‘I’m good, yourself?’ Terwijl ik denk: ‘I’M NOT YOUR DEAR en ik heb haast en het intereseert me eigenlijk niet hoe het met je gaat, want ik kan me voorstellen dat het niet goed met je gaan, want je hebt wallen onder je ogen, maar vertel me alsjeblieft niet waarom, want ik heb genoeg aan m’n eigen soris.’ Meteen daarna denk ik: ‘Ach, die vrouw heeft ook geen leuke baan, de hele dag hier zitten terwijl ik lekker af en toe betaald de zee op mag, bovendien heeft ze enorme wallen, dus ze zal ook wel nachtdiensten moeten draaien, en ach, ik kan wel even een gesprekje doen want wat maakt het nou uit als ik 5 minuten te laat ben’. Tijdens deze gedachtes is er dan alweer tegen me gepraat, maar dat heb ik even helemaal gemist waarover het ging, vast over het weer, want daar kunnen Canadesen uren over bakkeleien. Mijn respons: ‘Yes indeed, the weather is so nice today, I hope the weekend will be good too.’ Haar reactie: ‘Yes dear, I have already krokussus in my garden, they are on the sun side of the house, e?, I live in Stradford, and I always leave the dog out on the other side, because he like’s to bite the krokussus, and sometimes he barks to the birds, e?, where do you live, dear? You’re not from the island, e?’ Mijn gedachte: ‘AARGH, daar heb je de ‘e?’ weer, rillingen over m’n ruggegraat krijg ik ervan.’ Het is een eilandgewoonte om ‘e?’ achter elke zin te zetten en je krijgt het gevoel dat er elke zin wat aan je gevraagd wordt. Mijn reactie: ‘Oh really? I’m glad no new snow showers this weekend. You have krokussus already? Good for you! They are so lovely, aren’t they. Yes, I’m from the Netherlands, and I’ve heard that it was more than 20 degrees there already, can you believe that? No? No thanks, I don’t need a plastic bag, I can put it in my own bag. Have a good day!’ ‘ You too, dear.’ ‘ARGH, daar is ie weer.’ Terwijl ik wegloop hoor ik haar de 55+ zakenman in pak die achter me in de rij stond begroeten: ‘How are you dear, left the waifie at home today, did you dear?’ Met een glimlach loop ik dan de winkel uit.

Die plastic zak die ik afsloeg, dat gaat mijn laatste puntje worden. Men is hier gek op recyclen, en het is dermate ingewikkeld dat ik het nog regelmatig verpruts. Het recycle systeem van de gemeente Leek lijkt ineens kinderspel. Maar terwijl iedereen fanatiek aan het recyclen is, geen afval op straat gooit en zelfs een extra bekertje oppakt, krijg je bij de kassa je boodschappen in plastic tassen. Inderdaad, daar gaat mijn rechter wenkbrauw van omhoog.

Voor zover een eerste impressie van mijn leven hier. Altijd belangrijk om meteen even rariteiten te noteren, want nog even en ik ga ze gewoon vinden. Begin juli ben ik in Nederland voor de verdediging van mijn proefschrift. Ik zou het leuk vinden als je erbij wilt zijn, stuur me even een mailtje zodat ik je meer informatie kan geven.

Groetjes,
Annette