Pomtiedom

Ik ben voor mijn werk in St. George, een erg klein dorp vlak voor de grens met Amerika. Ik vind het hier fijn. Lekker rustig. De universiteit heeft hier een appartement waar ik slaap, de bakker bakt lekker brood en het is er rustig. Voor de dagelijkse bewoners misschien een beetje saai, voor mij fijn. Het dorp is gebouwd in de rotsen, er is een gorge waardoor water naar beneden stroomt, leuk om te zien, met een ouderwetse houten brug erover. De laatste keer dat ik hier was lag er nog sneeuw en was alles stil en wit. Ik had een mooi hardlooprondje van 8 km ontdekt, en liep met muts, handschoenen en fleacetrui. Vandaag is het mooi weer, ik schat zo’n 16 graden celcius. Ik loop hetzelfde rondje maar dan in korte broek en t-shirt. Pomtiedom, zonnetje in m’n gezicht. Pomtiedom, zonnetje in m’n rechterzij. Pomtiedom, zonnetje in m’n rug. Het valt me op hoeveel geluiden er om me heen zijn. Met die sneeuw was het nog stil in het bos, maar nu kwettert en ritselt het overal. Heel af en toe komt er een auto voorbij, maar echt druk is het niet. Heuvel op, heuvel af. Pomtiedom.

GrrrrrrrrrrrrrrWRAF!. Ik moet boven op de rem, want er komt een blaffer aangerend. En hoewel ze mij vroeger altijd leerden dat blaffende honden niet bijten, weet ik ondertussen beter. Als een hond niet z’n kop naar beneden doet en met z’n staart begint te kwispelen, niet wegrent als je je dominante stem opzet is het tijd om zelf het hazenpad te kiezen. Maar niet te gehaast, want Canadeze honden zijn vast gerelateerd aan Vietnameze honden, en dus moet je rustig laten zien dat je niet onder de indruk bent, maar ineens besluit de andere kant op te wandelen. Mietje dat ik ben, waarom heb ik niet m’n superdominante stem opgezet en een schop gewaagt. Ik draai me weer om om aan mezelf en de hond te laten zien hoe stoer ik ben, maar wordt begroet door ontblootte tanden en een naar gegrom. Laat maar.

Ik heb geen zin om 6 km terug te pomtiedommen en inplaats daarvan besluit ik buiten het territorium van de grommer eens lekker in de zon te gaan staan. Er zal wel een keer een auto langs komen met iemand die me aan de andere kant van de grommer af kan zetten. Met m’n gezicht naar de zon gedraaid sta ik tussen de bomen. Heerlijk na die lange koude winter! Ik warm langzaam op. Zo, dat heb ik wel verdiend na een lange dag werken. Ik zat mijn beide benen stevig op de grond, probeer lekker diep te ademen, doe mijn ogen dicht en probeer op te gaan in mijn omgeving. Al die beestjes om me heen die lekker aan het scharrelen zijn. Genieten.

Plotseling hoor ik een steviger geluid. Owjee, wat zal het zijn? Ik doe mijn ogen open. Het komt uit de bosjes voor me. Ik probeer tussen het blad door te kijken, maar het lukt me niet goed. Wat zal het zijn? Een eland? Dat zou vet zijn? Of misschien een stinkdier? Dat zou minder vet zijn. Spannend. Het geluid komt steeds dichter bij. Ik begin hem een beetje te knijpen. Wat als het een beer is, zouden die al wakker zijn? Of nog erger, een panter. Die schijnen hier in de buurt waargenomen te zijn. Argh, waar zijn de stoere Canadeze mannen met ruitjesbloezen en geweren om hun schouders als je ze nodig hebt? Mijn ademhaling wordt vluchtiger en ik weet niet goed wat ik moet doen. Het geluid komt dichterbij, alsof het zich niets aantrekt van de geur van een zweterig mens. Ow jee.

De blaadjes ritselen en... er komt een musje uit de bosjes gehupst. Ik moet hardop lachen. Het musje kijkt me aan, trekt z’n wenkbrouw omhoog en gaat door met hupsen. Mooie heldin ben ik zeg. Hollandse trien! Eerst die hond en nu dit. Dat belooft nog wat voor m’n komende periode in Canada. Ik besluit wat verder op te staan, waar de mus me niet langer uit kan lachen. Gelukkig, ik hoor een auto aankomen. Ik steek mijn hand op.

Daar is hij dan. De Canadees. Een man in geruite bloes met een koelboxje naast hem op de passagiers stoel en een vieze auto vol tools stopt. Ik hoor mezelf ratelen dat er een enge hond is en of hij me aan de andere kant van het huis af wil zetten. Miepje! Ik schaam me behoorlijk voor mijn moedige gedrag, maar de Canadees lacht me goedmoedig toe en doet de deur open. Ik stap in en hij rijdt me voorbij het huis. Hij vraagt me af waar ik vandaan kom, want mijn Engels heeft een vreemd accent. Ik leg uit hoe de vork in de steel zit en kom te weten dat hij in het bos werkt, vlakbij. We zijn het huis voorbij en de man zet me af. Hij neemt afscheid met een ‘ Nou dan zie ik je hier nog wel vaker’, en ik vraag me af of hij het synisch bedoeld en hij zich afvraagt of ik nu elke dag bij het huis met de enge hond sta te dralen.

Een beetje beschaamt, maar blij dat ik niet opgegeten ben loop ik mijn laatste 2 km naar het appartementje. Pomtiedom, lekker in de zon!

Annette