Herinneringen

Het is alweer een poos geleden dat ik hier wat schreef. Het was zo’n fantastische zomer dat ik af en toe dacht: “ik moet eens wat over mijn avonturen in mijn blog schrijven”. Maar dat ging niet. Zomers in Canada duren niet erg lang, dus er moet van elke seconde dat er niet gewerkt hoeft te worden, genoten worden. Extra tijd om een verhaaltje te typen had ik niet. Misschien vind ik volgende zomer meer rust, of misschien heb ik deze winter wel eens tijd om wat Prince Edward Island verhalen te vertellen.

Momenteel echter, ben ik in Vietnam. Ik moest presenteren op een congres en ik heb 2 projecten die ik allebij bezoek. Ik ben nu in het zuiden, en woon een lange week bij het gezin waar ik 9 jaar geleden ook bij in huis woonde. Al weer 9 jaar geleden, de tijd vliegt!

Altijd als ik hier binnen kom lopen zijn er wel weer wat nieuwe familieleden uit de provincie die tijdelijk in de stad wonen om zo naar een betere school te kunnen gaan. Zo nu ook, er was een jongen die ongeveer even oud is als de jongste dochter des huizes. Hij kwam me heel erg bekend voor, ik heb er lang over na gedacht, maar heb het uiteindelijk op gegeven. Tot Dung, de vrouw des huizes, me ineens vroeg of ik hem herkende. Ik zei “nee, maar ik heb het gevoel dat ik hem ken”. Toen vertelde ze me dat hij de jongen was waar ik 9 jaar geleden mee ben gaan vissen. Daarmee viel ineens alles op z’n plek.

Ongeveer 9 jaar geleden ging ik voor het eerst met Dung en de familie mee naar hun familie op het platte land. Dat is hier ongeveer 40 km vandaan, en je doet er ongeveer 1.5 tot 2 uur over om er te komen. Ik was toen regelmatig op weekendavontuur met de jonge zus van Dung, dus ik was wel wat gewend, maar dit is echt back to the basics. De wc was in een hokje boven de vijver, waar een planken rand omheen was gemaakt zodat je vanaf je borsten naar beneden niet te zien bent als je hurkt, maar waar iedereen op de straat wel je blonden haren kan zien en vrolijk hallo naar je roept terwijl ze ook zien wat er allemaal naar beneden in de vijver valt.

Het is midden in de tropische Mekong Delta, overal water en rivier. De kinderen baden aan het eind van de dag aan de oevers en de meisjes wassen hun lange haren in de rivier, hangend in bomen. Hardstikke romantisch, maar ook veel armoe. De jongen die 9 jaar geleden nog een klein jongetje was, ging vissen om zijn vangst later op de markt te verkopen. Ik had niets te doen, dus ik dacht hem eens even te gaan helpen. Ik kreeg van iemand een stok met een touwtje eraan, en zo gingen het kleine ventje en de grote buitenlander samen aan het vissen. Ik denk dat dit mijn eerste keer vissen ooit was. Hij had in een half uurtje 20 vissen, ik eentje. Maargoed, alle beetjes helpen!

We zaten daar dus, en langzaam verzamelden ook de andere kinderen van de familie zich om ons heen. Iemand kwam op het idee om een stukje te gaan varen in een bootje. Iedereen die mij kent weet dat ik daar geen nee tegen kan zeggen, dus ik mee in het bootje. Alleen wilde iedereen nu mee en dat paste eigenlijk niet. We waren zo vol geladen, dat er misschien nog maar een centimeter of 2 van het bootje boven het water uitstak. Iemand was aan het roeien en een van de kinderen of ik bewoog een beetje, waardoor het bootje begon te schommelen. Opeens liep er aan een kant wat water naar binnen, waardoor de boot nog lager kwam te liggen. Iedereen realizeerde zich wat er ging gebeuren, en de beste oplossing was volgens ons om hard te gaan gillen. Omstanders zagen dus een klein houten roeibootje vol met Vietnameze kinderen en een grote buitenlander die langzaam aan het zinken was. Daar lagen we met z’n allen in de machtige Mekong river, proberen het volgelopen boodje aan de kant te krijgen. Ik moest even mijn ideeen over enge vissen en nog engere parasieten overboord gooien, maargoed, er was toch niets meer aan te doen. We speelden nog een poosje in het water, en ik ging met de meiden en vrouwen mee om ook mijn haren te wassen in de Mekong rivier, hangend in een boom. Toen het zooitje natte kinderen en buitenlander weer thuis kwam, was het verhaal snel verteld en moest iedereen hard lachen. Ik kreeg een Vietnamees vrouwenpakje countryside-stijl omdat ik geen droge kleren meer had.

Als ik nu in latere jaren weer eens met Dung en de familie mee ga naar hun countryside, wordt dit verhaal nog steeds herinnerd en verteld. En nu, elke keer als ik de jongen zie, die nu niet meer een jongetje is, wordt ik me eraan herinnerd wat een goeie tijd dat was. En jeemig, 9 jaar geleden? De tijd vliegt!