het loopt niet altijd zoals ik zou willen

Hallo,

Het is al weer even geleden, maar zoals jullie hebben kunnen lezen in Jolanda’s berichtje had ik wat oponthoud. Zaterdag zouden we meetdag hebben, dus ik was druk aan het voorbereiden. Ik voelde me niet helemaal lekker, maar dat zou de stres wel zijn (aangezien m’n begeleider weer eens niet echt hielp en ik bijna alles in mijn eentje moest regelen). Ik kreeg een beetje koorts, maar niet noemenswaardig, dus vrolijk doorgewerkt. Op en duur werd de koorts wat hoger dus toch maar even malaria laten checken, aangezien ik net 2 week terug naar Cau Doc (grens Cambodja) was geweest. Uitslag: geen malaria, dus maar weer doorwerken. Vrijdagavond had ik echter 40.2 dus toch maar naar het ziekenhuis gegaan. In het militaire ziekenhuis ‘het beste ziekenhuis van de hele Mehkong delta’ volgens insiders vonden ze dat ik moest blijven, waar ik het volstrekt niet mee eens was, maar ik was zo ziek dat ik me uiteindelijk maar in een bed heb laten leggen en braaf alle prikjes heb doorstaan. Het was een erg gezellige kamer, 9 vierkante meter, 4 eenpersoons bedden met 2 mensen per bed (een zieke en een familielid; er moet iemand voor je zorgen, de ‘nurse’ is alleen om medicijnen toe te dienen) en in het gangpad nog 2 matjes met op ieder matje ook nog een hele kudde mensen. Quyen bleef bij me ’s nachts, dus zij bij mij in bed (ik 40 graden koorts en goed beroerd, erg veel slapen werd het dus niet).

De volgende ochtend vertelden ze dat ik typhoid fever had, of terwijl buiktyfus. Ik mocht alleen nog maar water en rijstsoep eten omdat anders m’n darm kapot ging (geen probleem, ik kon toch niks binnenhouden), en kreeg meteen een flinke dosis antibiotica voorgeschreven.
Een Vietnamees ziekenhuis werkt als volgt: de dokter denkt ’s morgens even over je na en schrijft vervolgens een briefje met medicijnen, infuusvloeistof, naalden etc, alles wat je nodig hebt die dag. Degene die bij je is om je te verzorgen (als je getrouwd bent je wederhelft, anders je ouders) moet dit ergens gaan kopen. Vervolgens komt ’s morgens en ’s middags een ‘nurse’ langs met de vraag of er nog iemand injecties moet. Dit kun je nalezen op je briefje. Vervolgens spuiten ze je vol met alles wat je nodig hebt en je ziet ze de rest van de dag niet weer. Als je infuus bijna leeg is moet je zelf even iemand regelen die een ‘nurse’ gaat halen om een nieuwe fles op te hangen.
Bovendien was hier ook een opleiding voor ‘nursen’ die mij als buitenlander natuurlijk erug interessant vonden. Met z’n 5en stonden ze dan aan m’n bed, allemaal onhygienische dingen met naalden te doen etc. Toen ik daar een paar keer flink overstuur van was geworden (met het gevolg dat m’n temperatuur gevaarlijk hoog werd) hebben ze een maximum van 2 studentjes ingesteld. Als ik weer eens gek aan het worden was van de luchtbellen in mijn infuus die langzaam m’n bloedbaan binnengingen (om maar eens iets te noemen), kwam gerust het hele ziekenhuis binnen om te kijken hoe een overstuurde buitenlander eruit ziet. Of als ik een prik in m’n mooie witte achterste moest waren er ongeveer 30 mensen op die 9 vierkante meter om mij eens flink uit te lachen. Ja, een erg leuke ervaring...

Gelukkig was er altijd iemand bij me die engels kon. De mensen van mijn department hadden een rooster ingesteld dat onder werktijd altijd iemand bij me was. Na werktijd kwam de dochter van m’n begeleider haar huiswerk bij me maken en tegen een uur of 9 kwam Quyen om de hele nacht voor me te zorgen. Ik denk niet echt dat ik haar een fijne tijd heb bezorgt, want ik flipte regelmatig, als het bloed m’n infuusslang inliep inplaats van de vloeistof in m’n arm. Of als ik weer eens naar de wc moest (ook een ware hel). Of als we de hele nacht weer samen in dat smalle bed moesten liggen met flinke spierpijn in m’n arm aangezien daar ook nog een infuus in zat en ik die niet te veel kon bewegen, terwijl ik ook nog eens behoorlijk zweette. En dan liep ik ook nog eens de hele tijd te zeuren en te klagen.... Eigenlijk mocht ik blij zijn dat ze me nog wilde helpen.

Na een paar dagen ging mijn koorts wat naar beneden en had de man van mijn begeleider z’n uiterste best gedaan me een andere kamer te geven. Ik lag namelijk op de afdeling tropische ziektes en het barste van de muggen... Niet echt een klimaat om te overleven dus. Ik werd verplaatst naar een superdeluxe kamer op de generalenafdeling.
Er vlogen nog steeds wat muggen rond en de artsen waren bang dat ik dengue fever had opgelopen van m’n zieke buren in het ziekenhuis. Dat was niet echt handig, en op aanraden van oa Jolanda heb ik toch maar geregeld dat ik naar Ho Chi Minh City vertrok om daar uit te zieken in het buitenlanderziekenhuis.

Met m’n verzekering was het zo geregeld en nog diezelfde middag kon ik 4 uur in een ambulance al hobbelend naar HCMC gebracht worden. Daar binnengekomen kon ik niet meer ophouden met glimlachen (ondanks m’n 39 graden koorts). Het leek op een echt ziekenhuis, verrijdbare bedden, instrumenten noem maar op. En het personeel sprak engels. Echt hemels. Iedereen heel bezorgd over mij, maar ik kon echt alleen maar lachen.
Natuurlijk werden er weer allemaal testen gedaan en abnormaal veel aandacht aan m’n longen besteed (heeft ongetwijfeld te maken met de vogelgriep) maar ze konden niks vinden. Ik had de briefjes met m’n medicijnen bewaard en ik bleek zoveel antibiotica binnengekregen te hebben dat elke test zoiezo negatief zou uitpakken.
Na een paar dagen koorst begon de koorts wat weg te trekken en zijn ze gestopt met de antibiotica met het risico dat ik weer achteruit zou gaan, maar ze dan tenminste wisten wat ik had. Ik werd er niet veel anders van en na een bloedtest (de zoveelste... ik vraag me af hoeveel bloed ik in totaal kwijt ben geraakt aan bijde ziekenhuizen) bleek ik positief voor dengue fever (knokkelkoorts). Geen buiktyfus dus maar dengue. Erg fijn want nu wist ik tenminste wat ik had, maar ook minder fijn, want buiktyfus is voorbij als de bacterie dood is. Dengue is ook voorbij als je beter bent, maar iedere keer als je opnieuw geinfecteerd wordt, worden de symptomen erger en wordt het levensbedreigender. Gelukkig kun je er makkelijk honderd mee worden, als je maar muggenspul blijft spuiten!
Aangezien in de Mehkong delta een dengue epidemie heerst en mijn afweersysteem zo goed als uitgeschakeld is raadde de arts mij aan niet nog 2 maanden daar te blijven. Ik heb mede hierdoor besloten om vervroegd weer terug naar Nederland te komen. Mijn proef is nog niet af, wat behoorlijk balen is, maar de protocollen had ik wel afgeschreven, dus in princiepe zou het goed moeten komen. En zoals wijze mensen aan mij vertellen hiero: mijn leven is belangrijker dan mijn proef (klinkt wel weer erg dramatisch). Waneer ik precies terug kom weet ik nog niet, maar zodra ik het weet zal ik het even melden.

Momenteel ben ik ontslagen uit het ziekenhuis (heb net geen 2 weken vol kunnen maken) en verblijf ik in het huis van Antoinette en Kees, aan de buitenrand van HCMC. De vrouw werkt op het Nederlandse consulaat in HCMC en kwam me opzoeken toen ik ziek was. Haar man studeert rechten en ze waren het erover eens dat ik in hun huis wel wat bij mocht komen. Ik heb het hier erg vervelend; ’s morgens na het ontbijt wat bubbelen in de jacuzzi, vervolgens wat baantjes trekken in het zwembad om aan te sterken, een beetje tijdschriftjes en boeken lezen op de schommelbank en lekker een beetje rondhangen in het superdeluxe huis. Na m’n middagdutje wast de hulp m’n kleren en geeft me een lekkere massage terwijl de tuinman de orchideeen en andere planten verzorgt, het zwembad schoonmaakt en de heg bijsnoeid. Er loopt hier verder nog bewaking en een chauffeur rond en ’s avonds kun je de zonsondergang zien boven de rivier die aan het huis ligt.
Ja, ik ben nog wel een aardig tijdje zwak denk ik zo;-).

Maar even zonder gein, het gaat nu weer goed met me, ik voel me prima en jullie hoeven je geen zorgen te maken. Nog bedankt voor alle telefoontjes en smsjes en over niet al te lange tijd zie ik jullie wel weer in Nederland.

Groetjes Annette