een normale werkdag

Er moesten weer eens slakken gehaald worden. Aangezien het eigenlijk net te ver is voor 1 dag had ik besloten om ‘s avonds te vertrekken en de volgende dag slakken te halen en daarna terug te gaan.

Ik vertrok ’s avonds rond het avondeten, dan is de weg lekker leeg. De reis naar Nam Dinh duurde maar 2.15 uur vanaf mijn huis, met de taxi 45 minuten naar Giap Bat, het busstation voor zuidelijke bestemmingen en van daar nog 1.30 uur naar Nam Dinh. Halverwege Nam Dinh kwam ik tot het inzicht dat ik aan alles gedacht had behalve m’n paspoort. Gelukkig wonen de ouders van een van m’n Vietnamese collega’s in Nam Dinh, dus in uiterste nood zou ik daar wel op de een of andere manier terecht kunnen.

Ik had een hele grote rugzak op mijn rug, met daarin een tank om de slakken in te doen. Ik heb gemerkt dat buschauffeurs nooit moeite hebben met backpackers, maar wel met tanks vol vissen of slakken, dus het verstoppen van zo’n tank in een grote backpack is altijd erg nuttig.

Lonely planet heeft nog nooit van Nam Dinh gehoord, niet geheel zonder reden, maar ik had bedacht dat ik vast wel een hotel zou kunnen vinden. Vanaf het busstation waar ik uitkwam begon ik de stad in te lopen en vroeg hier en daar naar een hotel. Als ik niet begrepen werd vouwde ik mijn handen op elkaar en legde m’n hoofd er met gesloten ogen op. Dat internationale gebaar werd ook in Nam Dinh overal begrepen, dus uiteindelijk wezen ze dan wel een kant op. Op een gegeven moment was er een meisje die me duidelijk wist te maken dat ik rechtdoor moest en de vierde straat links. Prima.

Ik was nog steeds onderweg naar de vierde straat links, toen dat meisje op de fiets naast me kwam fietsen en beduide dat ik wel achterop kon gaan zitten. We hebben het hier over een meisje van zo’n 1.50 meter en een bijbehorende maat fiets. Toen ik een beetje bedenkelijk keek zei ze dat het echt wel zou gaan. Nou heb ik altijd respect voor mensen die een fysieke uitdaging niet uit de weg gaan, dus ik besloot achterop plaats te nemen. M’n knieën schuurden een bijna over de grond en mijn rugzak stak ver uit, maar al slingerend wisten we de vierde straat links te bereiken en stopte ze voor een gebouw waar ‘Hotel’ op stond. Missie 1 geslaagd. Binnen wist ik m’n bankpas m’n paspoort te laten vervangen en zo was ook missie 2 geslaagd. Tijd om te slapen..

De volgende ochtend nam ik tussen de nietsvermoedende Vietnamesen plaats op een bankje om op de bus te wachten. De broodverkopende vrouwtjes waren zo verbaasd dat ze me alleen vroegen waar ik heen ging, dus ik moest zelf om een broodje zeuren. Na een uur hobbelen waren we in Lac Dao, wat waarschijnlijk bocht bij Ngia Lac betekend. De man die me altijd helpt slakken verzamelen, Mr. Duoung (wat suiker betekend) woont in Ngia Lac en we spraken altijd in die bocht af. Ik had al een Vietnamees hem laten bellen dat ik zou komen, dus hij zou thuis blijven en niet in de rijstvelden werken vandaag. Ik belde hem dus op en zei ‘Toi la Annette’ wat ongeveer ‘Ik heet Annette’ betekend. De Vietnamees aan de andere kant raakte niet in paniek, waaruit ik herleidde dat ik de goede Vietnamees aan de telefoon had. Er kwamen wat zinnen terug, mijn beste gok was dat hij me vroeg of ik op het afgesproken punt was, dus ik zei: ‘roi’, wat ‘ja’ betekend. Weer kwam er een Vietnamees verhaal, waaruit ik opmaakte dat ik het goede antwoord had gegeven. Het enige wat ik kon bedenken is dat er gezegd werd ‘Ok, blijf daar maar wachten, ik kom er zo aan’. Dus ik zei: ‘Ok’, waarna er opgehangen werd. Ik zakte achterover en inderdaad, een kwartier later kwam de vrouw van Mr. Duoung op haar fiets eraan. Ik zei: ‘Hallo’ en samen liepen we naar de visvijver waar ik heen wilde. We praatten wat met de vrouw des huizes (ik maar in het Nederlands, aangezien ik daar even verstaanbaar in was als Engels) en begonnen slakken te verzamelen. Mr. Duoung zelf kwam een kwartier later ook helpen.

Na afloop betaalde ik Mr. Duoung en zijn vrouw (vrouwen houden hier altijd hun eigen naam en ik heb geen idee hoe ze heet) en de vrouw des huizes en liep weer naar Lac Dao, waar ik de bus terug naar Nam Dinh pakte. De wegen daar zitten zo vol met gaten dat je je af vraagt of het weg met gat of onverhard met hier en daar asfalt is. Hoe dan ook, het stuitert enorm. In de bus is het dan ook zaak zo ver mogelijk naar voren te zitten. Mijn bus terug was bijna leeg, voorin zaten wat mensen. Alleen op de achterbank zat een ‘ba’ (oude vrouw) van een jaar of 75. Ze was waarschijnlijk afgezet door familie op de motorbike, want ze had haar helm nog op. Verder had ze tegen het stof een mondkapje voor. Met beide handen hield ze de stoel voor zich vast en bij elke kuil kwam ze een stukje los van de bank onder zich. Een paar keer vroegen mensen of ze verder naar voren wilde zitten, maar ze wilde per se blijven zitten. Haar ogen glinsterden tussen de helm en het mondkapje, alsof ze dikke lol had. Prachtig om te zien :)!
Ook een mooi moment was een vrouw die uit wilde stappen en met het gebogen uiteinde van haar paraplu aan een stoel bleef haken. Haar been hing in de lucht alsof ze een ‘mr. Bean stap’ wilde maken, maar de paraplu trok haar naar achteren. Totale verwarring op haar gezicht…

Vanaf Nam Dinh pakte ik de bus naar Giap Bat (zuidelijk busstation in Hanoi), vandaar de bus naar Gia Lam (westelijk busstation in Hanoi) en van daar de bus naar mijn werk in Dinh Bang. In totaal was ik vanaf Lac Dao tot mijn onderzoeksinstituut 6 uur bezig. Maar dan heb je ook wat, namelijk 1100 besmette slakken. En wie wil dat nou niet…

Wat zal ik morgen eens gaan doen..

Annette