eind in zicht

He Allen,

Hoe is het in Nederland? Hier schommelt de temperatuur wat tussen de 15 en 25 graden. Nog prima uit te houden dus, maar als het altijd achter in de 30 graden is, is het toch wel een trui/winterjas weertje.

Mijn werk is een beetje om moedeloos van te worden, ik heb erover nagedacht hoe ik de laatste ontwikkelingen een positieve draai kan geven, maar dat is vrij onmogelijk. Natuurlijk ging eerst alles wat je zou kunnen bedenken fout (as usual), maar na overnieuw te zijn begonnen en alles wat fout kon gaan te voorkomen besloten mijn vissen massaal hun vin erbij neer te leggen. In iets wetenschappelijke termen betekend dat dat door het naar beneden gaan van de temperatuur de tilapia teveel stress kreeg en ze door allerlei schimmels en (secundaire) bacteriele infecties te vroeg uit mijn proef lagen waardoor de overgebleven aantallen te weinig waren om nog iets significants te zeggen. Bovendien waren de overgebleven vissen niet echt (echt niet) positief, wat ze wel zouden moeten zijn.

Anyway, de aanhouder wint (toch?), dus vol goede moed (denk ik, ik kan de moed soms wat moeilijk vinden) en massa’s geduld (daar heb je van die kettinkjes met chinese ‘geduld’ tekens voor) ben ik maar weer overnieuw begonnen. Heerlijk, als je denkt dat de 10 uur per dag microscoop-tuur sessies voorbij zijn je weer vrolijk opnieuw mag beginnen…

Bijkomend nadeel van al dat gewerk is dat ik weinig tijd meer over heb om na te denken, mails te sturen of avonturen te beleven. ‘De oudjes’, zoals mijn broertje onze ouders altijd liefdevol noemt, namen die taak maar van me over. Ze waren een maandje op bezoek in dit loempialand. Het is vreemd om ze te zien rondlopen in de wereld die ik als normaal beschouw, maar te beseffen dat het voor hun toch een tikje raar is. Na een dagje ‘old quarter’ zei mams: ‘Oei, ik weet niet of ik daar ooit nog eens heen wil, we vonden het erg druk’. Hoewel druk een lichte understatement is zijn ze er in hun laatste week hier toch weer vol goede moed heen gegaan en het ging al beter. Ook hadden ze een beetje moeite met het begrijpen van de bussen. Een bus stopt namelijk eigenlijk niet, dus het is zaak om tijdig bij de deur te staan en eruit te springen bij je halte, of erin te springen als je op wilt stappen. Tja, dan moet het moment een keer aanbreken dat pap en ik elkaar vragend aankijken en we nog net mam achter gesloten busdeuren zien vertrekken... Westerse toeristen horen eigenlijk niet in de lokale bussen, daarvoor zijn taxi’s uitgevonden. Maar jammer dan, als je dochter er woont ga je gewoon mee :). Ook moesten ze achter op de motorbike, maar dat leken ze alleen maar leuk te vinden. Volgens mij hebben ze een erg goede tijd gehad, ze komen volgende week weer naar Nederland met bergen foto’s en verhalen.

Plan van mij was om een weekje later ook richting het koude kikkerlandje te vertrekken om net op tijd voor de pepernoten en de oude prins op het witte paard terug te zijn. Aangepast plan wegens proef ophoud is om dan maar de kerstkransjes te komen meesnoepen en rendiermos op het dak te planten en dat gaat wel lukken. 22 december kom ik aan in Nederland. Eerste kerstdag Oostwold (Ez?), tweede kerstdag Houten, dan even een weekje skiën in de Alpen en vanaf januari heb ik hopelijk genoeg resultaten om me in Wageningen een tijdje zoet te houden met schrijven. Feel free om wat pepernoten voor me te bewaren en me in januari uit te nodigen voor een rijstvrije maaltijd :) zodat we kunnen bijpraten.

Groeten,
Annette
(die het even helemaal gehad heeft met ontploffende stopcontacten, trommelvlies brekende toeters in afsnijdende vrachtwagens, vissen die door alles besmet lijken te worden behalve het parasietje waar ik ze graag mee wil besmetten en last but not least… rijst)