Zingende muizen in de regen

Hoi,

Het wordt wel weer eens tijd voor een verhaaltje en afgelopen week bevatte zoveel inspiratie dat ik denk dat ik er wel weer wat van kan maken.

Afgelopen maandag was ik druk aan het voorbereiden voor een zware sampeldag op dinsdag toen iemand naar me toe kwam om te vragen of ik de volgende dag een liedje wilde zingen. Het bleek dat er een meeting was met een vakbond, mensen vanuit de hele omgeving en andere provincies zouden komen en het eerste uur deden ze toespraken en wat liedjes voor de gezelligheid. En het leek hun wel leuk als ik in m’n eentje op het podium ging staan om naast het hoofd van Ho Chi Minh voor een zaal vol met in traditionele jurk (ao dao, spreek uit au jij) gehezen vrouwen en in pak geklede mannen een liedje te gaan zingen. Ik vatte het op als een open vraag en gaf het volgens mij enige juiste antwoord, namelijk: ‘ Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt’. Helaas, het was geen open vraag, het was multiple choice. Ik probeerde de antwoorden die iets minder juist waren maar toch redelijk dicht bij het goede antwoord zoals: ‘ Ik kan niet, want ik heb het druk morgen’, ‘ Ik kan niet want ik zing fals’, ‘ Ik kan niet want ik hou er niet van om in mijn eentje voor een zaal vol met mensen te zingen’. Uiteindelijk kwam ik weg met een: ‘ Ik zal erover nadenken, misschien’ (Vietnamesen gebruiken dit altijd als ze bedoelen: ‘ Nee ik doe het niet, maar ik kan geen nee te zeggen’). Druk aan het voorbereiden in het lab had ik bedacht dat ze me niet zouden vinden, maar helaas, aan het eind van de dag was iedereen naar me op zoek om te vragen welk liedje ik zou gaan zingen, want ze waren programmaboekjes aan het maken. Natuurlijk begreep ik ook wel dat het op het podium zetten van een grote, blonde buitenlandse unit een manier is om te laten zien: ‘ kijk eens, wij doen goed werk, we hebben zelfs een buitenlander’. En ik zag in dat ik moest kiezen uit: A: ‘ Ja, leuk!’ B: ’Ja, leuk!’ en C: ‘Ja, leuk!’. Zucht.
Na werktijd gingen we oefenen in de zaal en tot mijn verbazing kwam er een vietnameesje met een enorm keyboard (in verhouding dan) aangelopen die uit zijn hoofd iedereen begeleide inclusief mij en na een paar keer aangeven dat ik toch echt lager moest beginnen hadden we een acceptabel compromis (naar mijn idee, ik kon het resultaat natuurlijk zelf niet horen).
Volgende probleem (ik blijf een vrouw natuurlijk) wat moet ik aan? De enige jurk die ik bij me heb voor nette aangelegenheden komt tot net boven mijn knie en ik had net een glijder gemaakt met een motorbike, dus die knieeen moesten duidelijk bedekt worden. Maargoed, een zwarte lange broek met een zwar shirtje erboven moest het dan maar doen.
Dus in plaats van me ’s avonds zorgen te maken over mijn sampeldag die zo’n 16 uur in beslag zou nemen (tot de stroom uitviel) zat ik ook nog eens de tekst van mijn liedje uit m’n hoofd te leren en mijn kleding uit te zoeken, je moet wat voor je department over hebben blijkbaar...

De performence zelf was eigenlijk wel leuk. Maar Vietnamesen zijn snel tevreden denk ik, hun manier van zingen is hoofdpijnveroorzakend gejammer (niet negatief bedoeld natuurlijk, maar zo komt het over omdat hun taal fonetisch is, dus je niet te veel klankveranderingen kan toevoegen omdat de betekenis van de woorden dan veranderd, de woorden gaan uit zich zelf al, zeer onverwachts voor mijn westers opgevoedde oren, omhoog of naar beneden in toon).

Afgelopen donderdag moest ik muizen voor mijn experimenten halen. Ik doe dat altijd bij het nationale vaccin instituut. Ze hebben volgens de mensen hier de schoonste muizen (hoewel je best verdrietig wordt als je alleen al naar hun mest kijkt hoeveel parasieten erin zitten). Ik neem ze dan mee op de motorbike, in de bus en dan onder de arm naar m’n instituut (zoals je met schone proefdieren om behoort te gaan ;)).
Maargoed, ik stond te wachten tot een vrouw de muizen op had gehaald. De hygiene is belabbert, maar mensen die er niet werken mogen niet naar binnen, dat is goed. Verder geen enkele vorm van ontsmetting oid, of het dragen van labjassen of wat je ook maar kan bedenken wat handig is in een proefdieraccomodatie. Ik stond dus buiten en er kwamen 2 vrouwen met 2 vuilniszakken aangelopen uit een van de andere gebouwen. Ze openden de vuilniszakken en gooiden alles op de tegels. Uit de zakken kwam labmateriaal; pipetpunten, plastic dozen waar je normaal cellen in kweekt om virus op te laten groeien, reageerbuisjes met plastic doppen, halflege chemicalien flessen, pipeteerbuizen etc.. Kortom, materiaal wat je verwacht in een lab waar men met virussen werkt, opzich niet raar in een vaccin instituut. En afval waar bijvoorbeeld in Lelystad, waar ik heb geleerd hoe een lab hoort te werken, voorzichtig mee omgesprongen wordt en volgens een bepaald systeem afgevoerd wordt. Hier dus op een berg, buiten op de tegels. Het werd nog erger, de vrouwen gingen, zonder handschoenen, het afval scheiden. De pipeteerbuizen werden bij elkaar gezocht, de pipetpuntjes op een hoop gelegd, de celculturen werden geleegd in het gras en vervolgens verzameld, de reageerbuisjes ook. Argh... Als ze in het lab goed en steriel materiaal hebben en met hun afval doen ze dit... Ik hoop maar dat ze geen gevaarlijke virussen opkweken, want dan ben ik zojuist op een van de meest gevaarlijke plekken op aarde geweest geloof ik :(. Werkelijk ongelovelijk.

Donderdagnacht begon de zwaarste regenval die Hanoi in 35 jaar gekent heeft, een ware showerregen.Tot nu toe zijn er 18 doden gevallen in Hanoi city. Meestal duren buien niet zo heel lang, dus toen ik vrijdagochtend naar mijn werk ging dacht ik dat het wel eens op zou houden. Niet dus! Nu, maandag, is het niet meer continu regen, maar het regent nog steeds. Toen ik terug naar huis probeerde te komen van mijn werk bleken de bussen niet meer te rijden. Opzich logisch, een boot zou practischer zijn geweest op de weg (helaas had ik net m’n kayak even niet mee :)). Er was nog een andere collega uit Hanoi, de rest was thuis gebleven, maar die was per motorbike en ik had geen helm. Volgens hem was dat niet nodig aangezien de politie bij dit weer toch niet in actie was, maar aangezien ik een helm draag ter bescherming van mijn hoofd en niet ter bescherming van mijn portemonaie leek het me zeker met deze wegcondities beter om maar op het onderzoeksinstituut te blijven slapen. Ik besloot toch maar een half uurtje aan de weg te gaan staan in de hoop dat er toch een bus zou zijn en net toen ik het op had gegeven kwam er een bus aan. Ik dus ingestapt (je kon de wielen van de bus niet meer zien zo ver stond hij onder water) en wij op weg naar Hanoi. Er zijn 2 bruggen waar je overheen moet, verder nam de busshauffeur andere routes die over dijken gingen om de bus zo hoog mogelijk te laten rijden. 2 km voor de laatste brug stonden we in de file. Na een half uur niet te zijn bewogen bedacht ik dat het misschien handiger was om te gaan lopen. Er kwam ook geen verkeer uit de andere richting dus er was vast iets mis. Dus ik gehezen in mijn helpaarse, doorzichtige ponsjo met puntmuts de showerregen weer in, met mijn laptop omringt door vele plastic lagen in mijn rugzak ook onder de ponsjo waardoor ik er uit moet hebben gezien als een paars gebochelde reuzin op slippers.
Na een halve kilometer zag ik het probleem. De dijk is smal en aan de zijkanten van de weg is een betonnen muurtje. Er passen 2 auto’s naast elkaar. Van beide kanten waren automobilisten ongeduldig geworden en de rij voorbijgereden, waardoor in het midden van het probleem 4 auto’s met de neuzen naar elkaar toe stonden. Daarachter was iedereen aangesloten en in alle open ruimtes ertussen stonden motorbike drivers elkaar neidig aan te kijken. Geen idee hoe dat ooit goed moet komen, misschien staan ze er nu nog.
Een stuk verder gesjokt kwam ik meer opstoppingen tegen en uiteindelijk stond alles gewoon muurvast. En daar was ie dan, brug ‘Long Bien’ over de ‘Red river’. Deze 1682 meter lange brug was een van de belangrijkste doelen tijdens de Amerikaanse oorlog. Hij werd voor het eerst gebouwd van 1888 tot 1902 door de architect die ook de Eiffeltoren heeft ontworpen. Hoevaak de Amerikaanse luchtmacht de strategische brug ook bombardeerde, na elke aanslag lukte het de Vietnemezen om op een creatieve manier te improviseren en zo te zorgen dat zowel de trein als ander verkeer weer over de brug heen kon. Men zegt dat de Vietnamezen de Amerikaanse krijgsgevangenen de brug lieten repareren, waardoor de Amerikanen uiteindelijk stopten met de bombardementen omdat ze bang waren voor de veiligheid van hun eigen mensen. Tegenwoordig wordt er nog steeds creatief omgegaan met de brug, men zegt dat de bouten die je op de markt kan kopen (die we onderandere gebruiken om onze boulders op de wand vast te zetten) van de brug afkomstig zijn. Fijn idee, want ik ga er elke dag overheen...
Tijdens deze periode van het jaar bestaat de rivier uit 2 rivieren onder de brug, maar toen ik net aankwam was het einde typhoonseizoen en was het 1 brede, kolkende rivier. Het land ertussen wordt door boeren bewerkt als het boven water staat.
In de gietende regen en stevige wind ging deze paarse reuzin naar de overkant ploeteren. Meteen aan de overkant begint Hanoi. Omdat ik net verhuisd ben (zie verderop) woon ik nu dicht bij de brug, waar mijn huisgenoten net een heerlijke warme maaltijd hadden geregeld. Joehoe.
Mijn gedeelte van Hanoi ligt aardig hoog, maar ik heb vrienden in andere gedeeltes van Hanoi, waar het water nog steeds op heuphoogte staat. Duimen dat het ooit weer eens ophoudt met regenen.

Dit waren slechts wat voorbeelden uit mijn afgelopen week, saai is het hier niet moet ik eerlijk bekennen. Laatste puntjes, ik ben verhuisd naar:

House # 89
Ngo 25a, Phan Dinh Phung
Ba Dinh District, Hanoi

Niet dat de Amerikanen niet meer bevielen, maar dit huis van een van mijn klimmaatjes staat een stuk dichter bij mijn werk, zodat ik een groot idioot deel van de stad niet elke dag meer hoef te doorkruizen. Bovendien is het vlak bij het oude centrum, wat ook wel leuk is.

En ik heb ook al eeuwen een mobiel, dus voor noodgevallen kun je daar naar toe bellen:

01226477780

Mocht dat niet werken dan kun je altijd naar mijn oude huis bellen (telefoonnummer in een aantal verhalen terug). De bewoners blijven goede vrienden en ze weten vast hoe ik te bereiken ben of waar ik uithang.

Groeten,
Annette