Verbazing

Er zijn veel verschillende soorten verbazing. Ondertussen woon ik al zo lang hier dat ik niet het gevoel heb dat de Vietnamezen me nog kunnen verbazen. Toch lukt het ze af en toe nog en meestal zijn het de kleine dingetjes...

Je hebt bijvoorbeeld van die verbazing waarbij de tijd even stil lijkt te staan en je daarna eigenlijk iedereen meteen wilt vertellen wat er gebeurd is. De laatste keer dat dat gebeurde zag ik een rol wc-papier, maar dan was er geen kartonnen rondje in het midden. Het papier ging door tot het middenpunt. Echt, zo’n rol hoort gewoon een leeg midden te hebben. Het druist tegen al je wc-papier gevoel in om dat zo te zien..

Dan heb je de vrolijke verbazing waardoor je mondhoeken omhoog gaan, bijvoorbeeld bij het lezen van de engelstalige gebruiksaanwijzing op het pak macaroni wat ik klaar wilde maken:
Directions for use: Boiling about 1-3 litres of water, (depend on the weight of macaroni), to put macaroni into boiling water and cooking about 4-8 minutes. Stir regularly occasionally until macaroni to be ripe but do not cooked well and then take it out draining off with fresh water, mixing macaroni with some table – spoonful of vegetable oil, for nonstick. It can be use with soup or fried with vegetable, meat, seafood, spices…

Er is ook vertederende verbazing. Ik was eens in supermarkt om brood te halen, een van de weinige artikelen die slecht te krijgen is bij de kleinschalige middenstand die ik zoveel mogelijk probeer te blijven stuenen door bij lieve oude vrouwtjes mijn boodschappen te doen. Ik zag daar een kindje en zij zag mij en ik dacht: ‘die lijkt erg veel op het kindje bij het restaurantje waar ik vaak eet op weg naar huis’. Maarja, er zijn zo veel kindjes in Hanoi en de meeste zijn klein en hebben zwart haar... We bleven elkaar even aankijken en ineens rukte het kindje zich los van haar vader, liep naar me toe, bleef op een meter afstand van me staan en zei heel trots: ‘Hello’.

Dan heb je de verbazing waarbij je weet dat je op dat moment niets liever wilt dan zijn waar je bent. Het moment waarop je met wat goede vriendinnen gezellig zit te beppen in je favoriete indische restaurantje. Je hebt je buik vol met allerlei lekkers, een half leeg glas Hanoi bier voor je en je hangt wat in de kussens van een bank met het uitzicht van een van de meren van Hanoi voor je. Het is al donker en je ziet de schittering van de maan, sterren en lichten van Hanoi in het water. Je kijkt omhoog en je beseft dat de maan vandaag niet zomaar de maan is, maar samen met de 2 sterren die erboven schijnen een glimlach vormt. Je deelt dit enorme inicht met je vrienden en samen kom je tot de conclusie dat het niet zo maar een glimlach is... Vanavond vormt de maan met de 2 sterren het gezicht van de kat uit Alice in Wonderland, die glimlachend doch een beetje sarcastisch en zelfs een beetje fals vanuit de hemel op ons neerkijkt om flauwe grapjes te maken en ons aan te sporen het konijn te volgen... (als je me niet volgt, ga die film eens kijken.. t is de moeite waard)

Er is een soort gemengde gevoelens veroorzakende verbazing. Als je bijvoorbeeld 3 dagen van tevoren wat vrienden uitnodigd om Sinterklaas met je te komen vieren met door Marjolijn geimporteerde pepernoten (marjolijnvanstokkom.waarbenjij.nu) en Nederlands voor ze te koken en ze bijna allemaal op komen dagen. Supergezellig natuurlijk, maar dat stemmetje in je achterhoofd verteld je dat het gevolg is dat je voor 12 mensen aardappels mag gaan schillen...

De verbazing waarbij je rechter wenkbrouw een centimeter omhoog gaat na je eerste thanksgiving dinner. Het was wel gezellig, maar je begrijpt de Amerikaanse spirit pas echt als je de volgende dag een mailtje ontvangt: Just wanted to say thank you for hosting last night. I'm thankful to have been invited into someone's home to enjoy a good meal and great company and be reminded of all the blessings in my life. I had a great time, and for a while it felt like home. Het was best gezellig, maaruh... Amerikaanse gedachte was net ietsje te zoet voor deze stoicijnse Groninger.

De trotse verbazing, als je ineens beseft dat je net je eerste 6a+ hebt uitgeklommen in het mooie Halong Bay, het wordt nog wel eens wat :).

Er is de verbazing die pure blijdschap tot gevolg heeft. Het soort verbazing wat je voelt als je net 6 uur in een kantelbus over het Vietnamese platteland hebt gehobbeld, je helemaal uitgeput (en uitgehobbelt) bent en weet dat de box vol dode vissen op je schoot nog naar het onderzoeksinstituut moet omdat je huisgenoten waarschijnlijk niet blij worden van een koelkast vol dode, besmette vis. Van het punt waar de bus je dropt naar het onderzoekscentrum en dan naar huis kost je bij elkaar nog 3 uur met de bus en je hebt honger en zit er zwaar doorheen. De pure verbazing als je in de bus een vrouw van het onderzoekscentrum herkent die toevallig net van een meeting komt en nog terug moet naar het onderzoekscentrum. Ze is een van de weinigen die genoeg Engels praat om te communiceren en, belangrijker, best die box vol dode vissen voor je in een koelkast wil zetten waardoor je zelf in 30 minuten thuis bent en uitgeput op bed can neercrashen. Ms. Ha, u bent een engel!

Ten slotte is er de ongeruste verbazing, als je verneemt dat een kennis zijn voet op 3 plaatsen heeft gebroken in een motorbike ongeluk. Zou alles goed zijn? Dat soort ongelukken gebeuren hier helaas al te vaak, soms met dodelijke afloop. Het verkeer is en blijft een risico. Wat doen we onszelf aan??