Oliekannetje

Hoi,

Hoe gaat het in Nederland? Soms kijk ik het nieuws even en krijg ik het aantal kilomters file en het weer mee en tja, dan ben ik blij dat ik hier zit. Hoewel Hanoi rond spitsuur ook 1 grote file is. Het verkeer stroomt wel wat door, maar het probleem is vaak dat er zoveel obstakels op de weg liggen dat het of omhoog zou moeten (zoals water in een rivier) of vast gaat zitten (zoals motorbikes in Hanoi). Er zijn namelijk altijd mensen die de straat oversteken met hun motorbike en loodrecht op het verkeer houdt je dan ongeveer 3 stroken motorbikes tegen. Bovendien als er in een straat 5 motorbikes geparkeerd tegen elkaar aan zouden passen betekend dat dat er in de spits 6 naast elkaar proberen te rijden en dat gaat nou eenmaal niet.

Hoe komt Annette dan van A (het blauwe huis in het allyweefsel (vergelijkbaar met de bloedvaten tussen een slagader en een ader, ik woon dan in een cel die de zuurstof nodig heeft, helemaal in het midden tussen piepkleine bloedvaatjes/steegjes) tussen Doi Can (een chaosstraat, de slagader) en Kim Ma (een bredere en ietsje overzichtelijkere chaosstraat, de ader)) naar B (Ria 1 in Bac Ninh, de provincie naast Hanoi)?

De eerste maand, toen de temperatuur ‘s morgens vroeg rond de 30 lag maar tegen de 8 uur toch al naar de 35 ging, pakte ik de bus. Die dingen hebben airco en hoewel ik niet de enige persoon in Hanoi was die bedacht dat dat een goed idee was, was het na de ergste spits toch wel te doen. Het voordeel van die bussen is hier dat ze rijden waneer de chauffeur er zin in heeft. Het heeft dus absoluut geen zin om te proberen de bus te halen en je kan gewoon naar de bushalte lopen waneer het jouw uitkomt. In Oostwold lukte het me altijd met een sprintje om nog net de bus te halen, in Wageningen is bus 88 een onmogelijke zaak gebleken en hier kan ik hem gewoon niet missen omdat het niet duidelijk is waneer die gaat. Prima systeem, niks meer aan doen (hoewel ik daar na een half uur wachten soms anders over denk..).

Aangezien ik drastisch beweging tekort kwam, het iets koeler is nu (een aangename 28 graden) en 1.5 uur toch wat lang vond om te reizen iedere dag heb ik een fiets geregeld en ga nu elke ochtend een uur heen en ‘s avonds een uur terugfietsen. Ideaal, ik beweeg wat, kom niet meer zo moe thuis en ben weer lekker aan het fietsen! De spits gaat ook redelijk goed, ik ga even snel (of langzaam, t is hoe je het bekijkt) als de motorbikes en een stuk sneller dan de bus exclusief wachttijd op de bus.

Het enige waar je echt op moet letten (naast het feit dat niemand je omver rijdt) is dat je voorwiel niet tegen de uitlaat van een motorbike komt. Daar kunnen voorwielen slecht tegen. Vooral om Doi Can uit te komen is een ramp, iedereen probeert dat namelijk en het staat echt muurvast. Als er een alien zou landen met grote tanden en heel veel ogen en die zou loodrecht op de weg een poging doen om iedereen aan te vallen zou dat prima lukken. Alleen naar voren zou er een ontsnapmogelijkheid zijn. En ik durf te wedden dat als je probeert crowdsurfend naar het einde van Doi Can te komen dat het je lukt zonder de weg te raken. Of met een aanloop en dan over de helmen rennen… Ik krijg steeds betere ideeen :).

Met m’n fietsje ben ik wel een stuk wendbaarder dan de motorbikes, de voorwielen van zo’n motorbike hebben geen grote draaihoek, wat mij het voordeel geeft dat ik bij rijdend verkeer, waar een beetje tussenruimte is, kan slalommen. Bovendien geeft het me een zekerheid bij het inschatten van wat anderen gaan doen, fietsers zijn namelijk veel moeilijker doordat ze ineens kunnen besluiten loodrecht op hun rijrichting verder te gaan. Gelukkig weten fietsers dat dat lastig inschatten is, dus die houden zich meestal aan het motorbike-rijgedrag patroon.

Terug naar mijn fiets. Ik heb een mooi, gammel maar soepel exemplaar met een erg fijn stalen frame en waardeloos kwaliteit verzet (een merk uit de Filepijnen). Mijn instelling was dat ik met een beetje goede wil en een hoop olie dat ding een aantal maanden in werking moest kunnen laten. Dus ik had een potje olie geregeld waar ik om de 2 dagen mijn ketting mee invette. Mijn fietsenmaker had me een jaar garantie gegeven en, zoals gebruikelijk bij nieuwe kettingen, zat er na een paar dagen een beetje speling op mijn versnellingen. Ik had geen kruiskopschroevendraaier dus bedacht ik dat ik mijn fietsenmaker de versnellingen wel bij kon laten stellen. Helaas, hij pakte een grote tang en voor ik er erg in had had hij het ijzeren ding waarmee je je ketting om een groter of kleiner tandwiel doet als je van versnelling veranderd groter gemaakt. Argh…. Snel weggefietst dus.En een paar dagen later had de schoonmaakster mijn olie ‘opgeruimt’. :(.

Onze schoonmaakster is een verhaal apart, ik had eens per ongeluk geld laten liggen en ook eens mijn muiziekding. Het was er allemaal nog toen ik terugkwam. Maar muizenschedels, lege waterflessen en nu ook potjes olie worden zonder pardon weggesmeten. Erg onhandig.
Maargoed, terug naar de fiets. Vandaag ging ik naar het huis met de 17 honden. Tijd voor zijweg nummer 2 van dit verhaal.

De enorme fila waar ik vorige keer verbleef werd mede bevolkt door 4 honden, waarvan 1 reu en 3 teefjes. Nu dus 13 puppies, 1 reu en 3 teefjes. Erg schattig nu ze nog klein zijn maar het zijn er onnoemelijk veel. Overal waar je kijkt en je je voeten neer wilt zetten… Af en toe slaap ik daar een nachtje om te kunnen genieten van de zonsondergang over de rijstvelden vanaf hun berg, de donkere lucht met de sterren en de maan weer eens te zien, de geur van het platte land op te snuiven en te genieten van de stilte (inderdaad, vrij kansloos met 13 puppies, maar toch). Maar ze zijn zoooo leuk, schattig en lief. De tandjes neem ik dan maar voor lief. :(.

Alweer terug naar de fiets, op weg naar het huis met de 17 honden ligt Tu Son, een stadje met een markt waar je echt alles kan kopen en ik kreeg het voor elkaar om een oliekannetje op luchtdruk te kopen. Super!! De man van het fietsonderdelenwinkeltje vond dat ik niet een dure fles olie moest kopen, maar dit kannetje en dan naar een motorbikerepareerwinkeltje om olie erin te laten doen. Meedenkende Vietnamesen die je niet vanalles aan proberen te smeren zijn erg zeldzaam en dat kannetje is echt zooo cool!! Dus ik naar een xe mai (=motorbike) garage. Daar een man olie in m’n kannetje laten doen (hij wreef er even over met z’n handen, volgens mij is hij stinkend jaloers op me dat hij niet zo'n mooi kannetje heeft) en hij zei dat ik niks voor de olie hoefde te betalen (ook dat is vrij zeldzaam in Vietnam).

Moraal van dit verhaal, ik ben blij met m’n oliekannetje :).

Groeten,
Annette