Traditioneel huwelijk

Hoi Allen

Een paar weken geleden was ik uitgenodigd voor de traditionele trouwerij van Xuan, een vrolijke, ietsje mollige, goedlachse collega/vriendin met een grote mond en een klein hartje. Traditioneel klinkt interessant, maar ik waarschuw al vast, als je ooit voor een traditionele Vietnamese trouwerij uitgenodigd wordt, check dan eerst hoever bruid en bruidegom uit elkaar wonen en hoever beiden van jou vandaan wonen.

Ruwweg een maand voor de trouwerij worden er een stuk of 7 trouwjurken gehuurt en evenveel trouwpakken. Deze worden onder de arm in de bus meegenomen naar een of ander exotisch plattelandsoort met het liefst wat heuvels, gras en ander natuurschoon (minstens 4 uur van Hanoi, want hier is alles volgebouwd). Daar wordt met een fotograaf een 1 of 2 daagse superonromantische fotosessie ondergaan wat resulteerd in verschrikkelijk zoete en kitsche trouwfoto’s (niet veel anders dan in Nederland waarschijnlijk, ik heb me er nog nooit zo in verdiept). De bruid wordt door de centimeters dikke plamuurlaag niet meer herkend door de bruidegom, dus het is zaak met iemand te trouwen die de jurken kan onthouden, anders kan hij er zo vandoor lopen met een van de andere bruidjes die daar rondlopen om gefotografeerd te worden.

Na dit fotofestijn waar het bruidje ook niet erg gelukkig van werd (toen ze me de foto’s liet zien zag ze op de foto’s alleen maar hoe moe ze was en hoe lang de dag duurde) volgen nog wat weken van voorbereiden en een paar dagen voor de trouwerij wordt er naar de ‘local party’ gegaan om in een boek een handtekening te zetten. Dat doe je met z’n 2en in je Vietnamese pyama op je motorbike, daar hoort niets feestelijks of ceremonieels bij. Er is me verteld dat je dat alleen doet als je geld hebt, het is niet echt nodig. Het gaat erom dat je vrienden, collega’s en familie weten dat je getrouwd bent en je dus een groot feest geeft met vele getuigen van dit feest. Als er problemen zijn met overleden ouders en voogdij van kinderen of eigendommen geldt wat de familie en vrienden ervan denken, niet wat officieel vaststaat. Bovendien kun je makkelijk zeggen dat je papieren kwijt zijn geraakt. De ‘local parties’ waar ik ben geweest voor mijn werk bijvoorbeeld bezaten geen van allen iets van een computer, de stapels boeken langs muren en in hoeken bevatten hoogst waarschijnlijk alle info die er zou moeten zijn. Toen ik me ergens moest registreren wilden ze mijn paspoort innemen, wat ik uiteraard niet een goed plan vond en zei dat ze er wel een copie van konden nemen. Erg grappig begreep ik later. Nu staat mijn paspoortnummer in een van die boeken geschreven, op stapel 37, boek nummer 89 waarschijnlijk..

Maargoed, uiteindelijk breekt dan de dag van het huwelijk aan. Wij, alle collega’s van het bruidspaar (ze werken beiden in ria-1), in een busje om 7 uur ‘s morgens van huis weg. Om 12 uur waren we bij het huis van de bruid, die rond liep te stralen in haar ao dai (traditionele vietnamese jurk). Na haar jurk en make-up bewondert te hebben kregen we een lekker maal voorgeschoteld en ging de bruid weg om zich om te laten kleden. Toen ze weer terugkwam, nu in een trouwjurk en weer compleet wit gepoederd, verdween ze zenuwachtig in huis. Om precies 1 uur stopte er verder op in de straat een busje. Er kwamen verschillende mensen uit, die allemaal bleven staan. Een prachtig uitgedoste vrouw kwam onze kant uit en ging het huis binnen. Traditioneel gezien komt er altijd iemand van de mannenkant vooruit om te kijken of de kust veilig is. Na enige tijd (ongetwijfeld een thee ceremony) kwam ze naar buiten en maakte een ‘kom maar’ gebaar. De hele optocht met bruidegom voorop kwam aangezet, onder voelbare spanning van vrienden en familie van de bruid.
Eenmaal aangekomen kreeg hij thee aangeboden van de ouders van de bruid en verdween hij, na dit opgedronken te hebben, naar binnen om het bruidje op te halen. Stralend en erg nerveus kwam ze aan zijn arm de deur uit, onder luid gejuig van de omstanders.

Van haar ouders kreeg ze een Vietnamese hoed opgezet als teken dat ze nu een volwassen vrouw was (dit is een plaatselijk gebruik) en ze kreeg een gouden kettinkje (alleen getrouwde vrouwen dragen goud). Ze was enorm zenuwachtig tijdens deze gebeurtenissen, maar de sterke (doch iets kleinere en zeker iets dunnere) bruidegom hield een stevige arm om haar heen en keek haar geruststellend en tamelijk verliefd aan. Een leuk koppel! Ze verdwenen naar het huis van haar grootouders om daar thee te drinken. Vervolgens vertrokken ze in een met bloemen versierde auto naar het huis van de bruidegom, terwijl wij in busjes de komende 5 uur James Bond waardige acties uitvoerden om ze niet kwijt te raken. Dit alles voerde ons over dijkwegen door prachtige, doch onderlopen landschappen, want dit was vlak na de regenvloed toen alles nog onder water stond. De meeste vrienden van de bruid bleven achter. De vrienden van de bruidegom die ’s morgens met hem in zijn huis hadden gefeest en ’s middags weer aan het werk moesten kregen de bruid zelfs helemaal niet te zien. Het gaat erom dat ze bij het feest zijn geweest, bruid of niet.. Even voor het overzicht, de bruidegom was ’s morgens vroeg vertrokken om zijn bruid op te halen en ging haar nu thuis brengen (het traditionele idee).

Bij de bruidegom aangekomen werd het paar joelend onthaald en werden we allemaal in stoelen neergezet. Leuk detail: op de tafels stonden onder andere traditionele kruiden die de oude vrouwen hier gebruiken als kauwgom. Het heeft een soort van verdovende/halucinerende werking en je krijgt er rode tanden van (zie foto oud vrouwtje). Het leuke is dat het uit 2 delen bestaat, die je samen in je mond moet stoppen, anders werkt het niet. Hoewel het voornamelijk voor de symboliek en de oude vrouwtjes bedoeld was kon ik deze kans niet laten liggen natuurlijk, hoe stoer is het om met zo’n rode mond rond te lopen! Helaas was het zo smerig dat ik na 5 minuten een plantenbak van was compost voorzien heb. Yek!

Ondertussen begon het bruidspaar aan het traditionele theeschenken. Eerst moest de bruid de ouders van de bruidegom thee inschenken en de bruidegom de ouders van de bruid. Daarna waren elkaars grootouders aan de beurd en vervolgens de gasten. Na een half uurtje theeschenken had ook ik van beiden een drupje thee ontvangen en was het weer tijd om terug naar Hanoi te gaan. Bruid en bruidegom gingen met ons mee, ook zij moesten de volgende dag weer gewoon aan het werk..

Groeten,
Annette