Cairns

He Allen,

We zijn nu in Cairns en beginnen aan de laatste etappe. Terug naar Sydney via het great barrier reef en Brisbane.

Eergister werd ik wakker in Lichfield, een nationaal park vlak bij Darwin. Het was nog niet helemaal licht en Rianne had haar luiken nog stijf dicht. Omdat we alleen de binnentent op hadden gezet zag ik venus nog volop schijnen. Het geluid van de vogels had me wakker gemaakt en na een tijdje soesen besloot ik maar om een rondje te gaan hardlopen. Ik trok zachtjes m'n hardloopschoenen aan en verliet de tent. Heerlijk in m'n eentje door het ontwakende ecalyptusbos te lopen. De bomen waren zwart aan de onderkant, wat betend dat er niet zo lang geleden een brandje was aangestoken. De bomen zijn allemaal vuurproof en de andere planten groeien ook weer snel terug, dus het was al een beetje groen aan het worden. Ze branden hier steeds stukjes af zodat niet bij blikseminslag of een menselijk foutje en een sterke wind grote stukken afbranden.

Voor me op de weg zag ik 3 wallabees. Ze keken me aan alsof ze niet goed wisten wat ze met een hoppend mens aanmoesten. Uiteindelijk besloten ze dan ook het hazenpad (wallabeepad) te kiezen en hoppten ervandoor. Achtervolgd door een paar schorre kakatoes vervolgde ik mijn weg en moest terugdenken aan een paar dagen geleden toen we met een toer in een 4wd door Kakadoe (een ander nationaal park) heen toerden. Toen we 's morgens onze camping verlieten op weg naar een waterval om daar te gaan zwemmen stond er ineens een enorme kraanvogel voor ons op de weg. Hij draaide zich naar ons toe en maakte zich groot door z'n vleugels uit te slaan. Toen hij doorkreeg dat de 4wd er niet van onder de indruk was en hij als resultaat alleen maar flitsende fotocamera's zag besloot ook hij het hazenpad (kraanvogelpad) te kiezen. Hij rende voor de auto uit over de weg en sloeg z'n enorme vleugels uit waarbij hij de hele wegbreedte nodig had om uiteindelijk los te komen van de grond en weg te vliegen. Wat een beest!

Ik vervolgde mijn weg en genoot van de lekkere frisse ochtendlucht. Het is hier zo anders in het noorden. Er moet vooral uitgekeken worden voor krokodillen. We zwommen regelmatig in water waar zoetwaterkrokodillen zwemmen, maar een zoutwaterkrokodil (of estuare krokodil) is gevaarlijk. We hebben er eentje van 4.20 meter gezien en ze zijn over de 6 meter gespot. Gruwelijk groot en indrukwekkend.
Ook staat het hier vol met termietheuvels. Je hebt de magnetische termietheuvels die van noord naar zuid als kompasnaalden in het landschap staan. Daarnaast heb je de bostermietheuvels en de kathedraaltermietheuvels die soms wel 6 meter hoog zijn en er prachtig uit zien. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de mier met de groene billen. Als je aan z'n billen likt krijg je een aangenaam citroenzuurachtige smaak in je mond. Erg interessant allemaal, er is zoveel te zien en te leren van dit land.

Maargoed, tijd om weer terug te hoppen naar de tent. Met een beetje geluk zijn Rianne en Julia (onze Noorse campeergenote) ontwaakt en een heerlijk pannekoekenontbijtje aan het klaarmaken.

Ja, zo gaat dat dan. En nu weer met z'n 2en van het great barrier reef genieten en wat de oostkust ons nog meer te bieden heeft. 1 augustus ben ik weer in Nederland als alles volgens plan verloopt.

Groeten,
Annette