1000 jaar Hanoi

Op de 10e van de 10e van de 10e bestond Hanoi 10 x 10 x 10 jaar. Jaha, daar hadden de heren van de Ly dynastie goed over nagedacht. Dat ging vast ongeveer zo: (het hier volgende verhaal is grotendeels tot stand gekomen in het fantasierijke, nog niet door de wetenschap aangetaste, deel van mijn brein. Behalve geschiedkundige details berusten overeenkomsten met de werkelijkheid op toeval en het is niet een goed idee de geschiedenisboeken te herschrijven naar aanleiding van deze tekst)

In het jaar 1010 na Christus zat Ly Thai To, de eerste keizer van de 8 koppige Ly Dynasty en tevens de eerste Vietnamese dynastie die onafhankelijk was van de Chinezen, bij te komen van zijn overwinningen. Hij lag in zijn hangmat onder een palmboom bij zijn vakantieoord aan de rode rivier lotuspitten te eten. Om hem heen verspreid zaten 101 concubines, waaraan hij net een zelfgeschreven gedicht over een Kung Fu gevecht had voorgelezen. Sommige concubines hadden hun handen voor hun oren geslagen. Ze vroegen zich af waarom hun moeder hun verteld had dat ze alleen maar een beetje rond hoefden te hangen, af en toe een kind te baren en nooit meer in de rijstvelden te werken of op waterbuffels te passen als ze concubine werden. Ze zouden voorgelezen worden uit boeken waarin draken, feniksen en schildpadden avonturen beleefden en alles uiteindelijk goed kwam. Maar nee, het liep heel anders. To was een groot man (figuurlijk gesproken ;)). Onafhankelijkheid worden van de Chinezen vergde veel diplomatieke vaardigheden. Bovendien had To de kunst van het omkopen volledig onder de knie en was hij niet te beroerd om rond middernacht een paar Chinese wachten uit te schakelen en met een potje gif te zorgen dat de juiste mensen ineens niet meer wakker werden. Tja, deze man had het na een maand wel gehad met de draken, feniksen en schildpadden en besloot zelf maar interessante literatuur over gevechten te gaan schrijven om voor te lezen.

De concubines besloten dat het zo niet langer ging. Ze werden misselijk van deze verhalen en konden er slecht van slapen. De vreemde voorkeur van To kwam vast door de plek waar ze verbleven. Veel te heet in de zomers en veel te koud in de winters. O, ging To hier maar weer terug naar de hoofdstad Hue. Ze besloten een truckje met hem uit te halen. Ze zouden hem zo bang maken dat hij met zijn staart tussen zijn benen (hij had een hele lange vlecht in zijn haar) terug naar Hue zou rennen. Drie volle maanden duurde het, maar toen hadden ze een prachtige draak gemaakt van pure zijde. Nog eens 3 maanden duurde het om elke dag tijdens het middagslaapje van To te oefenen en toen waren ze er klaar voor. Toen To op 10 oktober 1010 om 10 uur ’s morgens een wandeling bij de rode rivier ging maken, dook er ineens een prachtige, indrukwekkend en reusachtige draak op uit de rivier. De draak begon wild om zich heen te dansen. To werd een beetje bang, maar bleef toch gefascineerd staan kijken. Na 30 minuten verdween de draak weer. De concubines, want die draak was natuurlijk niet echt, staken de zijden drakenhuid in brand zodat To nooit uit zou uitvinden wat er werkelijk was gebeurd. Hierna liepen ze allemaal, opgesplitst in groepjes, terug naar huis. Ze waren vol goede hoop om een bange To te vinden die al spullen aan het pakken was om terug naar Hue te vluchten.

Thuis aangekomen vonden ze To wild van enthousiasme en helemaal niet zo bang als ze gehoopt hadden. ‘Ik heb een draak gezien’ schreeuwde hij. ‘Kijk, je kan nog steeds rook zien waar hij met zijn hete adem de rijstvelden heeft verschroeid. Het moet wel een teken zijn.’ De concubines keken elkaar vragend aan, een teken?

En zo kwam het dat Ly Thai To besloot om de hoofdstad van zijn keizerrijk, Tang Long (wat omhoog komende draak betekend), op te richten op de plaats waar de concubines hun drakendans deden. Na vele oorlogen en naamsveranderingen staat de hoofdstad nu weer op dezelfde plaats en wordt het Hanoi genoemd. Nog steeds wordt de stad in de poëtische volksmond Tang Long genoemd en nog steeds worden er drakendansen gedaan rond de dag van de onafhankelijkheid.

Nu, 1000 jaar later, vond er een groot feest plaats in Hanoi. Het was typisch modern Vietnameze aangelegenheid. Niemand had enig idee wat waar zou gebeuren, het vuurwerk wat de laatste dag op 29 plaatsen in de stad voor een prachtig festijn en enorme luchtvervuiling zou zorgen ontplofte per ongeluk op dag 3. Vier doden, een paar gewonden en het nieuwsbericht was meteen van elke website verdwenen om pas een aantal uur later in verminderde versie terug te komen. De stad was helemaal schoon gemaakt, prachtig versierd met de meest vreemde neonkleuren, overal hingen rode vlaggen en het Hoan Kiem meer gebied was afgesloten voor motorbikes. Alle Vietnamezen in de provincies rond Hanoi wilden er graag bij zijn, waardoor Hanoi tijdens deze periode gruwelijk vol was. En wat ze deden? Een beetje rondkijken en rondhangen, ook zij hadden geen idee wat er waar ging gebeuren. Het grote defilé voor het mausoleum van Ho Chi Minh scheen prachtig te zijn geweest, maar ik was vissen voeren dus kan er niet over mee praten.

Nu is de rust weer gekeerd. Of nee, de giga-drukte is weer terugveranderd in normale drukte. Put your hands up for Hanoi...

Annette