Tik tik

Tik tik. Ik voel iemand op mijn schouder kloppen. Laat me slapen, het is te vroeg! Het tikken gaat door. Ik open mijn ogen en kijk recht in de donkere ogen van een Indische man. Oeps. Om me heen zie ik een explosie aan kleuren. Vrouwen in prachtige sari’s zitten dicht op elkaar op houten treinbankjes, omringt door kinderen, oma’s en vaders. Mannen in versleten pak praten met hun telefoon. In het gangpad van de trein slalommen verkopers van ‘high tee’ (melk met een wolkje zwarte thee), bananen en ontbijt-rijst om staande reizigers heen in de hoop klanten te vinden.

Mijn trein vertrok vroeg. Omdat hij nog bijna leeg was toen ik instapte ben ik met m’n hoofd op m’n tas op een bankje gaan liggen en in slaap gevallen. Ondertussen, zo’n 2 uur later, is de trein vol en willen er toch wel wat meer mensen op mijn bankje zitten. Ik schuif op en kijk door de tralies van het raam naar buiten. Rijstvelden, mensen met waterbuffels die de rijstvelden ploegen. Bergen. Een glimp van de zee. Nog meer mensen. Krakemikkige hutjes. Koeien. Ik geniet.

Mijn overbuurman vraagt me waar ik vandaan kom, wat ik hier doe en waarom ik in mijn eentje in de trein zit. Ik leg hem uit dat Nederlandse vrouwen wel vaker in hun eentje in de trein zitten. Ik denk terug aan gister, toen een van mijn Indische collega PhD studenten op het congres waar ik was me vertelde dat haar ouders en haar man altijd haar kleren kochten. Ze zou zelf niet zo goed zijn in afdingen en bovendien had ze geen goede smaak. Onzelfstandige vrouwen zijn heel normaal hier in India. Ik ben op de vrouwenkleding afdeling van hèt winkelcentrum van Mangalore veel mannen tegengekomen met de overduidelijke bedoeling hun vrouw thuis te kleden.

Verrassend India! Ik heb genoten van Hindoe tempels en ben ik gezegend door een beetje koeienmelk door mijn haar gesmeerd te krijgen. Tijdens het congres heb ik dagelijks een rondje om een cricketveld gerent, vol verbazing nagekeken door cricket spelende en ochtendwandeling makende mannen. Ook nagekeken door sari of boerka dragende vrouwen die onderweg waren naar ergens. Met verbazing of afkeuring? Ik weet het niet. Maar met bedekte schouders en een niet al te kort hardloopbroekje geloof ik het verder wel. Ik maakte me meer zorgen om de wilde honden die naar mijn kuiten zitten te gluren. Ook het verkeer op en gaten in de weg verdienden wat extra aandacht tijdens het rennen.

Handig, zo’n land waar de helft van de mensen vegetariër is en alle mensen Engels praten. Het bevalt me goed. Vijf uur na vertrek stap ik uit de trein en ga in een rammelbusje naar Gokarna. Een weekendje strand zal me goed doen na een week congres! Dit strand is toeristischer dan het strand bij Mangalore. Daar moet je kleren over je bikini aanhouden, anders gaan mannen op 1 meter van je in een cirkel om je heen zitten en naar je lichaam staren. Niet fijn. Hoe doen de Indische vrouwen dat dan? Simpel, gewoon met Sari, boerka of westerse kledij het water in. In Gokarna zijn meer westerse toeristen, bovendien is de plaatselijke klederdracht iets bloter. Dat alles maakt dat wij westerse vrouwen ons minder bekeken voelen en waarschijnlijk ook minder bekeken worden. Schouders bedekken is hier niet per se een must, maar door de brandende zon nog steeds een goed idee.

Ik ontmoet een paar mensen die ook bij het congres aanwezig waren. We genieten van een paar heerlijke stranddagen voordat er weer teruggevlogen wordt naar het koude Nederland. Maar niet zonder een dagje Dubai!

Wiehoo… In een 4wheel drive zoef ik een paar dagen later door de woestijn. Oranje zand stuift om de auto en kleurt extra rood in het licht van de ondergaande zon. Een lange man met zwarte wimpers in een kandura (lang wit gewaad met tulband) zit naast me en heeft de auto prima onder controle. Zijn ogen zijn inmiddels verdwenen achter een modieuze zonnebril, terwijl hij voor zich uit neuriet in een taaltje waar ik niets van begrijp. We gaan stil staan om een momentje van de ondergaande zon te kunnen genieten. Ik spring uit de auto met mijn blote voeten in het nog warme zand. Met mijn wapperende Indische gewaad voel ik me wonderwel op mijn plek hier. Ik heb neiging om te huppelen en door het zand te gaan rollen!

Dubai zelf is een vreemde mengeling van modern westers en midden oosten. Boerka’s, en korte rokjes lopen samen giechelend door de straten, nagestaard door mannen in kandura of westerse kledij. Let op in de metro, je hebt aparte coupés voor mannen en vrouwen. Enorm hoge gebouwen en rijkdom worden afgewisseld door lage huizen, smalle straatjes en bazaars. Kunstmatig worden parken groen gehouden door water in het woestijnzand eronder te druppelen. Airconditionings brullen de hele dag.

Vooral de woestijn om de stad heen prikkelt mijn verbeelding. Ik zie mezelf al op een kameel van wadi naar oase trekken op zoek naar water. En dan verdwaal ik natuurlijk. Uren na ik de laatste druppel water door mijn droge keel laat glijden kan ik door uitdroging niet meer op mijn benen staan. Ik val op mijn knieën in het zand. Plots stuift er zand over me heen. Ik kijk op en knipper met mijn ogen tegen het felle zonlicht. Een zwarte Arabische hengst met erop een grote, woeste, sabeldragende woestijnprins komt steigerend tot stilstand. De prins springt uit het zadel. De tijd lijkt even stil te staan als hij door me heen lijkt te kijken met zijn donkere, intense, priemende ogen. Dan trekt hij me in zijn gespierde armen, springt op zijn paard en neemt me mee naar zijn tent……, waarachter hij een meervalkwekerij heeft en zich afvraagt waarom de vissterfte zo hoog is. Of ik even wil komen kijken… ;)

Fijne kerstdagen en een goed 2012!
Annette