Wie is Sophia?

Weten jullie het? Wie is Sophia? Ik zal een hint geven. Niet wie, maar waar, waar ligt Sophia? Ah… ergens in de Balkan toch? Juist!!

Ook wij hadden moeite om iets van de Balkan te snappen, zowel geschiedenis als geografie. Bosnië en Servië, dat klinkt als eng en oorlog, Roemenië, daar heb je alleen maar zigeuners, de Zwarte Zee, is die eigenlijk wel zout? Zo was het idee voor Volume 3 van De Fantastische Reizen Van Rianne En Annette geboren: fietsen van Venetië naar Istanbul. Hierbij een samenvatting. Maar als ik je wat mag aanraden, pak je fiets en ga er gewoon een tijdje fietsen. Of treinen, met de auto, hoe dan ook. Fantastische geweldige gastvrije mensen vind je daar. Mooie steden, mooie natuur, mooie bergen, prachtige uitzichten…

Vanuit mijn cursus in London (vorig verhaaltje) vloog ik, na op een druilerige dag met een fietsdoos onder mijn linkerarm en een kaart, stuur en rem in mijn rechterhand door London centrum naar het vliegveld te zijn gefietst, door naar Zurich. Uh… Juist, eerst nog even de alpen in natuurlijk. Mijn eerste zomer sinds jaren in Europa en dan de alpen overslaan? Nee, het was tijd voor C2, een bergbeklimcursus waar de grote Diamantstocke een letterlijk hoogtepunt van was. Heerlijk, intens en intensief.

Daar de trein gepakt en doorgezoeft naar Venetië. Als jullie ooit nog iemand van het vliegveld moeten halen in Venetie een tip: er zijn 2 vliegvelden, de borden staan om en om, dus je kunt er uren in cirkels rondfietsen (grrr). Na deze nachtelijke trainingsrondes had ik Rianne gevonden (want die stond natuurlijk op dat viegveld) en kon het fietsavontuur beginnen. Het eerste leermoment begon al vroeg. Ik, die verdrietig was zo kort maar in de alpen geweest te zijn had namelijk geluk, Slovenië heeft ook alpen! Coll was heel toepasselijk onze eerste echte klim op weg naar hoofdstad Ljubljana. Slovenië, een gemoedelijk en erg mooi Alpenland. Arm geworden door het aannemen van de euro. Overige Balkan landen kunnen daar beter nog even mee wachten.

Tussen de regendruppels door vervolgde onze route zich langs de Sava, een rivier die van Ljubljana naar Belgrado loopt en daar de Donau in stroomt. In Kroatië vonden we een dorpje, Cigoc, waar 92 mensen en 150 ooievaars wonen. Wat een geklepper! Toch maakten de mensen meer herrie, we belanden op een trouwerij, waar om half 4 ’s nachts trouwfoto’s met onze tent gemaakt moesten worden (zucht). Zagreb, de hoofdstad van Kroatië is een fantastisch sfeervolle stad om een paar dagen te vertoeven zomers. Muziekfestivals en dansgroepjes vanuit geheel Europa verzamelen zich en doen hun best je onvergetelijke sfeervolle momenten te bezorgen.

Bosnië en Herzegovina. Fantastisch! Een van onze favorieten, hoewel we het meest platte stuk alleen gedaan hebben, een rondje Tuzla en weer terug naar de Sava. Maar bijna waren we er gebleven. Onmogelijk om daar fruit te kopen. Als je toch echt probeert te betalen wijzen ze op hun voorraad en zeggen ze: ‘kijk maar, ik heb er nog genoeg’. Hoe vaak heb ik niet met een enorme, ongeveer 8 kilo wegende, meloen achterop gefietst? Soms verstopten we ons zelfs zodat mensen ons geen fruit kwamen brengen, en dan nog kwamen er weer oude vrouwen achter heggen vandaan met een zakje appels. Niet dat we gemeenschappelijke talen spraken, maar die 2 meisjes op de fiets, die moesten fruit eten. Zo lief! Een keer had ik zin in een tomaat (die hebben in de Balkan de grootte van een forse navelsinaasappel en zijn daarbij ook heel erg lekker). Ik ging dus proberen bij een fruitkraampje aan de weg 2 tomaten te kopen. No way dat ik daarvoor mocht betalen. Wij dus lekker naast de fruitkraam in de berm op onze tomaten knabbelen. De postbode kwam voorbij en vond deze 2 fietsende meisjes maar wat interessant. Hij kocht 2 bananen en gaf die aan ons. Vervolgens nog 2 stukken meloen van 3 voorbijkomende bouwvakkers. Jummie! Aangezien we zo niet echt verder kwamen besloot de fruitkraameigenaresse ons maar van 2 kopjes koffie te voorzien. Genieten! Oh ja, en die keer dat we op het stoepje van het postkantoor in dat kleine dorpje zaten en elk een snoepje van 2 meisjes met enorme flaporen kregen… Voor meer fruitverhalen: maak een afspraak.

Anyway, Servië. We hadden een grensovergang uitgezocht die amper op de kaart stond en half onverhard was, en het was al wat laat. Op zoek naar een slaapplekje kwamen we een vriendelijk uitziend, misschien Engels pratend meisje tegen. ‘Jullie land heeft ons land 10 jaar geleden gebombardeerd. Maar dat geeft niet, mijn vader wil jullie uitnodigen voor een kop Servische koffie, en blijf gerust slapen, ik zal de gastkamer klaarmaken.’ Ook Serviërs veroverden al snel onze harten met hun gastvrijheid. Maar ook hun natuur was prachtig. We volgden de Donau door de Karpaten en hadden soms het gevoel langs Noorse fjorden te fietsen. We genoten met volle teugen. Belgrado, de hoofdstad, was een mengeling van verwoeste gebouwen en vernieuwing. Deze hoofdstad van voormalig Joegoslavië, met het graf van voormalig dictator Tito, was tevens een verzamelplek van fietsers. Er zaten alleen maar fietsers in ons hostel (een stuk of 12 in totaal). Klein intermezzo, een Nederlandse fietser, die overigens ook in Wageningen had gestudeerd, was op weg naar Istanbul en had een flyer van dit hostel meegenomen. Deze had hij aan een Amerikaan gegeven die hij tegenkwam, deze Amerikaan ging na Belgrado door naar Tuzla en nam de flyer weer mee. Daar kwam hij ons tegen. Zo werkt het dus soms.

Na Belgrado gingen we naar Roemenië, waar we tussen de zigeunerwagens doorfietsten. Hoe dichter bij de hoofdstad hoe minder arm en hoe minder paard en wagen. We hielden niet zo van de wilde honden, en probeerden ’s nachts binnen iemands hek terecht te komen. Boekarest was de makkelijkste hoofdstad ooit om in te fietsen. Caucescu had wel een zooitje gemaakt van Boekarest. Het 2 na grootste regeringsgebouw (na het witte huis) bevind zich in dit arme land. Het wordt ook wel klein Parijs genoemd, hun Champs Elisee is een paar meter langer dan de versie in Parijs. Lastig uitleggen, maar het is allemaal kris kras door elkaar gebouwd. Goed bedoeld misschien, maar een architecturische chaos. Een paar heerlijke rustdagen en op naar nieuwe avonturen.

Via het binnenland fietsten we naar Varna, een plaats in Bulgarije aan de Zwarte Zee. Bulgarije, hint hint. Snap je hem? Nee? Nou, de Nederlandse jongens die we in ons hostel in Boekarest tegen kwamen ook niet. Ze gingen naar Bulgarije en toen we vroegen of ze naar Sophia (DE HOOFDSTAD VAN BULGARIJE) gingen zeiden ze: ‘Wie is Sophia?’. Anyway, een beetje literatuuronderzoek leverde antwoord op de zwarte zee vraag: er zit zout in, maar aanzienlijk minder dan in andere zeeën. I know, dit is geen wetenschappelijk antwoord, maar als je het exacte percentage wilt weten kun je zelf ook even googlen. Jullie hebben natuurlijk allemaal zo’n handige iphone tegenwoordig.. Bulgarije, ook fantastische mensen. De kust is een groot uitgaansparadijs in de klasse Llorette del Mar (de beste disco’s van heel de Balkan, jeuh). Bizar, na het straatarme binnenland met z’n ezelwagens en huizen die zo arm zijn dat er zelfs geen bloemetjes in de vensterbanken staan. Naar Nescobar gingen we, dit Unesco schiereiland heeft veel kleine straatjes en is uitermate geschikt om even bij te komen van die onverwachte bergketen tussen Varna en Burgas (sorrie benen..). Op deze bergketen had ik mijn eerste ervaring met vliegjes die je neusgaten gaan schoonmaken als je in je lichtste versnelling naar boven tuft.

En wat is er nou mooier dan een visum voor Turkije op je verjaardag te krijgen? Indeed! Veel slapen ’s nachts deden we niet, de ramadan zorgt er voor dat kinderen de hele nacht op trommels slaan. Heerlijk sfeertje! Flink afgezet bij het kopen van mijn eerste meloen, maarja, ik zeg altijd maar: ‘een dag geen meloen gegeten is een dag niet geleefd’. Op de Balkan dan he, in Nederland is dat onbetaalbaar. Wiehoo, het midden oosten! Bijna alleen nog mannen op straat, minaret e’s die af en toe af gaan. Stoffige droogte. Lange gewaden. Theehuizen voor mannen en meisjes op de fiets. We genieten wederom en mensen blijven maar gastvrij en bieden ons thee, bonen en waterbuffelyoghurt. Hoe dichter bij Istanbul hoe groener en westelijker de wereld wordt. In Gumuspinar woont een Turk die Duits spreekt. Deze weg is de enige fietsroute naar Istanbul, de andere is de snelweg. Deze Duitser wordt dan elke 2 weken ongeveer gebeld door iemand uit het dorp als er weer een buitenlander op de fiets gestrand is die iets wil en die Duits spreekt. Hij had ook een Nederlandse jongen ontmoet, 2 weken geleden. (Inderdaad, dit bleek onze flyer vriend te zijn). Istanbul, een stad met 16 miljoen mensen waar je zeker minstens een week je kan vermaken. De Aya Sofya, blauwe moskee, ander moskees (je mag soms naar binnen, als je schouders en hoofd maar bedekt als vrouw), sultanpaleis, harem, prachtige Bosporus (water tussen Europa en Azië ), bazars en kleine straatjes. Via een mooi fietspad langs het water fietsten we met fietsdozen achterop naar ons vliegveld in Azië.

Ik heb godsdiensten hier buiten beschouwing gelaten, hoewel het een van de belangrijkste aanleidingen is voor onrust in de Balkan. Als jullie nog eens wat willen weten over Grieks orthodoxen, moslims, katholieken, joden en huidige verdelingen: roept u maar, nu weet ik nog hoe het zit :).

De Balkan, een prachtig mooi avontuur!