Het Souvenir

Wat een mooi leven heb ik gehad! Het begon allemaal op een snoeihete maandag. Sissend werd ik op mijn plek geduwd. Een beetje spannend was het wel. Maar al snel vergat ik de hitte en slagen. Ik ging de weide wereld in. Ik huppelde door teletuppieheuvels, langs helderblauwe kust en donkergroene bossen. Ik genoot van het rood van een lekker warme ondergaande zon. Heerlijke stoffige warmte.

Maar er waren ook minder leuke dagen. Soms kwam een dure auto voorbij, meestal blauw, en ik wist wat er ging komen. Ze werden uitgejouwd. Het deed ze weer pijn, ik vond het niet eerlijk. ‘Vieze zigeuners’ hoorde ik. Oh, wat had ik een hekel aan zulke dagen. Gelukkig werd het meestal ’s avonds goed gemaakt. Er werd gefeest tot in de late uren, mensen lachten dan weer, ze klapten en ze dansten.

Soms bleven we op één plek en leerde ik de wegen kennen. Maar het gelukkigst was ik als alles op de wagen werd gebonden en de honden opgewonden blaften. Dan wist ik, nieuwe dingen gaan komen. Nieuwe steden, nieuwe heuvels, nieuwe avonturen.

Tijd voor het onvermijdelijke. Mijn nagel zit los. Al snel volgt de tweede. Ik zit los. Hee, let eens op! We klepperen over het asfalt. Klepper, klepper, klepper, klêpper. Waarom horen ze niet dat ik los zit? Ze praten over 2 fietsers die in de verte aankomen. Wat is daar nou zo bijzonder aan? Klepper, klepper, klepper, pof. Rinkel. Ik ga los en val op straat. Helaas, mijn leven is voorbij. De tochten die ik maakte, de vrijheid. Nieuwe dingen ga ik niet meer zien, ik ben gedoemd op mijn laatste rustplaats weg te roesten.

De 2 fietsers komen dichterbij. Het zijn 2 vrouwen. Eentje fietst door, maar de achterste stopt. Ik wordt opgepakt. ‘Wat een mooi hoefijzer’, hoor ik. ‘Die neem ik mee als souvenir’.

Even een verhaaltje over een van de items in mijn kamer. Gewoon, omdat het zo’n regenachtige dag is vandaag.

Annette